Monastycyzm Chaosu.

Ćwiczenie różdżki
Peter Carroll
porta.lucis@o2.pl

Członkowie paktu mogą w dowolnym momencie podjąć się poniższych zobowiązań przygotowanych dla mnichów i zakonnic Chaosu. Każdy decyduje indywidualnie jak długi czas treningu jest dla niego najodpowiedniejszy. Przygotowaliśmy trzy warianty tego ćwiczenia. Różnią się one stopniem trudności i podzieliliśmy je na "niższy", wyższy " i "ekstremalny". Stopnie te mają na celu rozbudzić entuzjazm oraz odnowić chęć poświęcenia się jednostki dla Wielkiego Dzieła i Magiji. Mnichowie i zakonnice Chaosu nie powinni podejmować się przestrzegania tych zobowiązań na okres krótszy niż tydzień. Nie wyznaczono górnej, czasowej granicy tego ćwiczenia. Jeśli jednak decydujemy się nie precyzować z góry jego długości, pamiętać należy by w pewnym momencie zakończyć je w jakiś wyraźny sposób.  Nie należy dopuszczać do stopniowego porzucania praktyki. Chaoci do których kierowany jest ten trening mogą zostać w pełni wędrownymi mnichami, chyba że zdecydują inaczej. Cały świat pojmowany jest jako ich klasztor, jakkolwiek czasowe wycofanie się z codziennego życia może ułatwić wypełnienie zobowiązań z rygorystycznego poziomu "ekstremalnego". Czynności których podjęliśmy się wykonywać należy traktować jako minimum. W każdej chwili możemy zadecydować o poszerzeniu praktyki o dodatkowe zobowiązania. Aby wziąć na siebie powinności mnicha lub zakonnicy Chaosu, kandydat składa uroczystą przysięgę nad magicznym narzędziem. Musi je następnie przez cały okres jakiego się podjął nosić stale przy sobie. Rozmiarami narzędzie to nie powinno być mniejsze od kija podróżnego (kostura). Gdy mag wkracza do jakiegoś budynku lub pokoju może je oczywiście pozostawić w kącie. Ważne jest by mimo to laska znajdowała się zawsze w jego zasięgu i należy ją nosić z sobą gdy przemieszczamy się pomiędzy miejscami.

Przysięga i zobowiązania

 I, Ja Soror/Frater _____ ślubuję wypełniać zobowiązania niższego/wyższego/ekstremalnego stopnia przynależne mnichowi/zakonnicy Chaosu od teraz przez okres _____/do momentu, który uznam za stosowny. Dekalaruję więc [wymień zobowiązania wybranego stopnia + dodaj ewentualnie jakieś dodatkowe od siebie ]. 

Zobowiązania niższego stopnia

• Noś przy sobie magiczne narzędzie przez cały czas.
• Wykonuj odpędzający rytuał po przebudzeniu oraz gdy udajesz się na spoczynek.
• Prowadź skrupulatnie dziennik snów.
• Odprawiaj magiczny rytuał każdego dnia.
• Dedykuj każdy stosunek seksualny osiągnięciu magicznych celów (w tym gnozy).

Zobowiązania wyższego stopnia

• Wykonuj zobowiązania niższego stopnia.
• Wykonuj drugi magiczny rytuał każdego dnia.
• Wizualizuj Sigil Chaosu przynajmniej raz podczas każdej godziny swojej dziennej aktywności.

Zobowiązania stopnia ekstremalnego

• Wykonuj zobowiązania wyższego stopnia.
• Odprawiaj trzeci magiczny rytuał każdego dnia.
• Wizualizuj Sigil Chaosu przynajmniej raz podczas każdej godziny całodobowego cyklu.

Dodatkowe spostrzeżenia.

• Pełny magiczny rytuał może składać się z Mszy Chaosu, Auto-da-fé lub innego aktu ewokacji, dywinacji, czarostwa, inwokacji lub iluminacji. Rytuały te powinny mieć podobną długość.
• Dedykując każdy stosunek seksualny osiągnięciu magicznych celów mnich lub zakonnica zaręczają, że energia wyzwolona podczas niego zostanie spożytkowana na rzucenie zaklęcia, do wróżenia, inwokacji lub na jakiś inny magiczny cel.
• Cogodzinną wizualizację Sigila Chaosu ułatwia ustawienie cyklicznego alarmu w zegarku lub telefonie. Wizualizację w godzinach nocnych wspomóc może budzik o donośnym dzwonku.
• Znaczna niedogodność wynikająca z bezustannego noszenia przy sobie magicznego narzędzia służy wzmocnieniu czujności i ma na celu przypominać o wykonywaniu pozostałych zobowiązań. Laska służy też jako oznaka urzędu. Pozostali członkowie Paktu powinni służyć pomocą osobom które pełnią funkcję mnicha bądź zakonnicy Chaosu.
• Jeśli wypełnianie zobowiązań które wzięliśmy na swoje barki idzie nam kiepsko, to po zakończeniu praktyki narzędzie na które ślubowaliśmy powinno zostać zniszczone. Jeżeli natomiast postępy w praktyce są zadowalające, narzędzie powinniśmy zatrzymać, postrzegając je jako obiekt mocy. Zwykło się grawerować na narzędziu zapis przebiegu powziętych zobowiązań. Takoż cyfra 127 oznaczać będzie zobowiązania niższego stopnia praktykowane przez okres 27 dni. Natomiast cyfra 333 to oczywiście zobowiązania stopnia ekstremalnego wypełniane przez 33 dni.
• Poprzez publikację Monastycyzmu Chaosu Pakt stara się sprawić by o każdej godzinie gdzieś w różnych zakątkach Ziemi wizualizowany był Sigil Chaosu.  

Miłość jest prawem, miłość podług woli.

Ołtarz magiczny

autor: Agathodaemon  
porta.lucis@o2.pl

„Mój ołtarz wykonany jest z ażurowego mosiądzu;

spalaj na nim w srebrze lub złocie!”

(AL. III:30)

„I namaścisz ołtarz całopalenia
ze wszystkimi jego przyborami,
i poświęcisz go, i będzie bardzo święty”
(Wj 40,10)

Ołtarz (łac. altare) przedstawia Wolę maga i prawo zgodnie z którym on działa.

Wszystkie rytualne przedmioty trzymane są na ołtarzu, ponieważ reprezentowane przez nie aspekty podlegają temu prawu. Tylko magiczna lampa symbolizująca Ducha znajduje się ponad ołtarzem. Ołtarz ucieleśnia wiedzę maga o prawach natury. Jest też miejscem mocy, lecz przede wszystkim zawsze służył spełnianiu ofiary. Na nim to składamy swoje dotychczasowe życie, dlatego jest też dla nas w pewnym sensie symbolem grobu. Dla chrześcijan ołtarzem na którym złożył swe życie Chrystus był krzyż. Jest symbolem środka wszechświata – osią, dzięki której przejawia się hermetyczna zasada: „jak na górze, tak i na dole. Jak na dole, tak i na górze”. Na ołtarzu składa się też śluby. „Kto więc przysięga na ołtarz, przysięga na niego i na wszystko, co na nim leży”. (Mt 23,20)

Ołtarz choć nie zawsze umieszczany pośrodku świątyni, zawsze stanowił jej centrum. W przeszłości uważano, że sprawy dokonujące się na ołtarzu są tak święte, że uniemożliwiano profanom dostępu do niego. Ołtarz dla starożytnych upamiętniał miejsce spotkania z ich bogiem. W praktyce magicznej służy on głównie skupieniu uwagi maga na wykonywanym rytuale i ukazuje mu porządek wszechświata.

Nasz ołtarz powinien być pięknie wykonany i szlachetnie ozdobiony. Należy jednak uważać by w artystycznej formie jego struktury i bogactwie symboliki nie zatracić jego istoty.

Również sam kształt ołtarza będący podwójnym sześcianem odpowiada zasadzie „jak na górze, tak i na dole”. Jest on podwójnym sześcianem, a jego powierzchnia składa się z 10 kwadratów. Wierzchołkiem jest Keter, podstawą zaś Malkut. Wysokość ołtarza równa jest odległości od podłogi do pępka maga. Materiałami, które powinny nam posłużyć do stworzenia naszego ołtarza są  dąb lub akacja. Czasami stosuje się też wierzbę. Poniżej pokrótce opiszemy mistyczną symbolikę dębu i akacji.

dąb – drzewem tym włada Słońce, a powszechnie kojarzy się go z żywiołem ognia. Dawni kapłani słowiańscy łączyli go z męską potencją, płodnością i mądrością. Dąb pełnił w religii naszych przodków funkcję osi świata i naturalnej świątyni. Lokalizowali więc swoje miejsca kultu przeważnie w starych dąbrowach. Dąb symbolizuje nieugiętość, siłę, wytrzymałość i ostrość prawa. Jest oznaką szlachetności i sławy. Wiąże się z nim też długowieczność, fizyczną i moralną, cnotę oraz majestat i potęgę.

akacja – jest symbolem wtajemniczenia i inicjacji. Oznacza też zmartwychwstanie, nieśmiertelność i dążenie ku światłu. Jak słusznie zauważył Stanisław Antoni Wotowski „kwiat akacji jest symbolicznym wolnomularstwa.” Wiąże się to z masońską legendą zgodnie z którą akacja wyrosła na grobie zabitego Hirama – budowniczego Świątyni Salomona. Teksty Piramid głoszą iż Horus wyłonił się z drzewa akacjowego. Akacja była też budulcem Arki Przymierza.

Zdaniem Crowleya wierzchołek ołtarza powinien być pokryty złotem. Na metalu tym wygrawerowana powinna być figura wyrażająca Wielkie Dzieło i porządek wszechświata. Poniżej przedstawiam trzy przykładowe obrazy, którymi można ozdobić nasz ołtarz:

 Makrokosmos – rysunek pochodzący z Oedipus Aegyptiacus którego autorem był Athanasius Kircher.

Człowiek witruwiański – rysunek Leonarda da Vinci

 Pentagram który zamieścił Heinrich Cornelius Agrippa w swoim dziele Libri tres de occulta philosophia.

Boki ołtarza zdobić powinny enochiańskie tablice żywiołów wraz z sigilami ich królów:

Na wschodzie Wielka Tablica Powietrza

Na południu Wielka Tablica Ognia

Na zachodzie Wielka Tablica Wody

Na Północy Wielka Tablica Ziemi

Sam ołtarz usytuowany jest najczęściej pośrodku magicznego kręgu, bywa jednak że w pewnych sytuacjach ustawia się go na wschodzie. Warto zauważyć, że chrześcijanie również budowali swoje kościoły tak, by były ukierunkowane na wschód.

Kierunek ten symbolizował dla nich zmartwychwstanie ich mesjasza. W magii wschód powiązany jest z żywiołem Powietrza i kojarzony jest z oświeceniem oraz nowym początkiem i nadzieją. Chciałbym jednak wspomnieć również, że tradycja laveyańska wymaga by ołtarz ustawiony był na zachodzie (podobnie ma się rzecz wśród buddystów). Zaś wyznawcy religii Wicca najczęściej stawiają swoje ołtarze na północy.

Ołtarz należy konsekrować namaszczając go olejkiem abramelina (analogicznie chrześcijańscy biskupi czynią to za pomocą krzyżma).  Swój ołtarz ze względu na jego znaczenie powinno traktować się z szacunkiem.  Należy więc wyłączyć go całkowicie z użytku świeckiego. Zbliżając się do ołtarza, mag zbliża się symbolicznie do absolutu. Czynić to należy zawsze z odpowiednim nastawieniem umysłu. 

Rytualne narzędzia nie powinny zalegać na ołtarzu chaotycznie rozrzucone. Można rozmieścić je zgodnie z podziałem na część męską, wspólną i żeńską, lub przypisując każdą ze stron ołtarza żywiołowi. Jeśli decydujemy się na wariant drugi, każde z narzędzi umieszczamy na części ołtarza przypisanej jego żywiołowi.

A) Podział na narzędzia o charakterze męskim i żeńskim:

B) Podział pod kątem przypisania żywiołom:

   

 Miłość jest prawem, miłość podług woli.

Krzyż Kabalistyczny

autor: Agathodaemon  
porta.lucis@o2.pl

I. Rytuał
1. Stań twarzą w kierunku Wschodu. Ciało powinno być wyprostowane a stopy złączone. Ręce przylegają wzdłuż ciała. Złącz palce lewej ręki. Palce prawej ręki złóż w następujący gest: palce wskazujący i środkowy złączone i wyprostowane, pozostałe zaś zgięte i przytrzymywane przez kciuk.
2. Wizualizuj nad swoją głową kulę doskonałego, czystego, boskiego Światła.
3. Sięgnij do tej kuli palcami prawej ręki utrzymując wspomniany powyżej gest. Niech zatopią się one w tym Świetle. Po chwili ściągnij światło dotykając czoła pomiędzy brwiami i wypowiadając słowo "Ateh" (wizualizujesz świetlisty promień ciągnący się za twoją ręką od kuli do wspomnianego punktu na czole). Niech punkt ten rozbłyśnie światłem.
4. Następnie opuszczając rękę, przeciągnij promień światła do mostka. Dotykając go wibruj "Malkut". Niech boskie Światło w miejscu w którym dotknąłeś mostka wniknie w ciebie i spłynie w dół w formie promienia rozciągając się ku nieskończoności.
5. Przeciągnij Światło dotykając prawego ramienia. W miejscu w którym go dotknąłeś Światło wnika do twego ciała. Wibruj "Ve-Gebura". Światło wytryskuje z twego ciała w formie promienia i biegnie ku nieskończoności w prawo.
6. Przeciągnij Światło dotykając lewego ramienia. W miejscu w którym go dotknąłeś Światło wnika do twego ciała. Wibruj Ve-Gedula. Światło wytryskuje z twego ciała w formie promienia i biegnie ku nieskończoności w lewo.
7. Złóż ręce na wysokości serca. W miejscu przecięcia się świetlistych belek rozpala się kula doskonałego, czystego, boskiego Światła. Wibruj "Le-Olam". Wibruj "Amen".
8. Opuść ręce do pozycji wyjściowej.

II. Analiza

Nazwa rytuału Kabalistyczny Krzyż ma swe źródło w fakcie, że mag kreśli w nim na swej klatce piersiowej równoramienny krzyż przebiegający przez kluczowe sefirot. Czyni to fizycznie i mentalnie. Gest ten potwierdza istnienie Ducha w każdym człowieku i w całym wszechświecie. W centrum krzyża umiejscowione zostało serce, co wskazuje, iż tam właśnie mieści się podstawowy ośrodek dyspozycyjny człowieka. Umiejscawiając swe serce w centrum rozpościerającego się w nieskończoność kardynalnego krzyża, mag staje się centrum wszechświata.
Belka krzyża przebiegająca pionowo podkreśla że mag jest pomostem łączącym wyższy świat z niższymi i poprzez niego zstępuje do nich boskość.
Belka przebiegająca horyzontalnie przez sefirot Gebura i Chesed symbolizuje twoją zdolność podejmowania skutecznych działań. Podkreśla ona prawdę, że jesteś świadomym bytem zdolnym na podstawie prawidłowej oceny podejmować słuszne decyzje. Są one idealnie zbalansowane energiami i cechami Gebury i Chesed. Linia ta reprezentuje całe spektrum twoich etycznych i moralnych wyborów które pociągają za sobą działania.
Niektórzy adepci nadają belkom Kabalistycznego Krzyża kolor złoty, a w miejscu ich przecięcia wizualizują czerwoną, rozkwitającą róże. Całość spowija fioletowa aura.
Istnieje jeszcze  inne pojęcie "krzyża kabalistycznego" nie mające związku z naszym rytuałem. Jest to uproszczone określenie dotyczące krzyżowego, kwateralnego rozmieszczenia czterech najważniejszych sefirot; Keter, Malkut, Chochmy i Biny.

Kabalistyczny Krzyż jest jednym z podstawowych rytuałów w arsenale maga. Często traktuje się go jednak wyłącznie jako wprowadzenie do innych rytuałów oraz używa do ich zamknięcia. Większość początkujących adeptów styka się z Kabalistycznym Krzyżem gdy podejmują się praktyki Mniejszego Rytuału Pentagramu. Tymczasem ten mały rytuał posiada ogromny potencjał. Dzięki niemu ściągamy Światło (LVX) z Keter - pierwszej sefiry kabalistycznego Drzewa Życia. Jest ona generalnie uznawana za źródło Światła przepływającego przez całe Drzewo. Nim rozwiniemy ten temat dalej pragnę spostrzec, że człowieka (mikrokosmos) można rozpatrywać jako kopię Drzewa Życia (makrokosmosu). Wszystkie czynniki, które składają się na wszechświat objawiony, są obecne w jego naturze. Dzięki rytuałowi Kabalistycznego Krzyża ustanawiamy Drzewo Życia w naszym magicznym ciele. Sefiry indywidualnie i jako wzorzec powiązań, przedstawiają w stosunku do mikrokosmosu różne poziomy świadomości i czynniki charakterologiczne. Dziewięć sefirot tworzy pełnię, w której wyraża sie w dynamiczny sposób boska jedność. Centralny filar wiąże się z reprezentacją świadomości, a dwa boczne filary uznawane są za pozytywne i negatywne czynniki manifestacji. Model trzech kabalistycznych filarów pokrywa się z trzema kanałami energetycznymi nadi - Idą, Pingalą i Suszumną.
W trakcie trwania rytuału Kabalistycznego Krzyża, ściągamy Światło z boskiej sfery znajdującej się ponad nami. Następnie przeciągamy je poprzez widmową sefirę Daat umiejscowioną w gardle wzdłuż całego Środkowego Filaru, aż do Malkut. Wspomniane Światło zostaje przekazane także do sefirot Gebura i Chesed.



W makrokosmicznym modelu Drzewa Życia Daat (Wiedza) stanowi barierę oddzielającą świat Acilut od niższych światów Berija, Jecira i Asija. Odgradza też trzy najwyższe sefirot: Keter, Chochmę i Binę od pozostałych emanacji. Trzy pierwsze sefirot tworzą na diagramie Drzewa Życia boską triadę. Daat jest uznawana za dziecię Chochmy i Biny i oznacza nie tylko postrzeganie, ale też zaistnienie. Daat to wiedza wynurzająca się z pustki. Reprezentuje świadomość innego stopnia i poziomu. Znajduje się w Otchłani między trzema naczelnymi sefirot a resztą emanacji. Daat nazywa się "sefirą fałszywej wiedzy" - jest domem Choronzona, ale stanowi też wrota do innego świata. W Daat znajduje sie też przejście do Sitra Achra. Wspomniana pseudosefira spełnia identyczną rolę w mikrokosmicznym Drzewie Życia. Bariera którą stanowi Daat musi zostać pokonana za wszelką cenę. Stoi ona bowiem na drodze do boskości.
Pobieżne przejrzenie zamieszczonego powyżej schematu nasuwa zapewne pytanie dlaczego w tym rytuale intonujemy Malkut w miejscu mu nieprzypisanym. Kabaliści i magowie umieszczają tę sefirę w okolicy stóp, my zaś przyzywamy jej energie w okolicy mostka, który powiązany jest z Tiferet. Przyczyna jest dwojaka. Po pierwsze jesteśmy tak zbudowani fizycznie, iż niemożliwe jest dla nas dotknięcie stóp bez pochylania się, a w powyższym rytuale konieczne jest zachowanie wyprostowanej, dostojnej postawy oddającej stabilność Drzewa Życia. Druga przyczyna jest bardziej złożona. Objaśnię to następująco: Z kabalistycznego punktu widzenia konieczna jest naprawa (TIQQUN) świata. Przyjrzyjmy się przez chwilę dwóm interesującym nas sefirot. Tytułami nadanymi Tiferet są Oblubieniec (KATAN) i Król (MELEK). Malkut nosi zaś tytuły Królestwo, Królowa (MALKAH) i Oblubienica (KALLAH). Już na podstawie tych przydomków widoczny jest związek pomiędzy tymi sefirot. Aby urzeczywistnić Tiqqun musimy dokonać zjednoczenia Króla z jego Królową i Królestwem, a Obleńca z Oblubienicą - innymi słowy musimy połączyć Malkut z Tiferet by wznieść ją na wyższe poziomy. Właśnie dlatego wibrujemy Malkut w miejscu przypisanym tradycyjnie Tiferet - by dokonać zaślubin Oblubieńca z Oblubienicą. W rytuale Kabalistycznego Krzyża ściągamy więc zarówno Boskość z wyżyn w dół, ale i uszlachetniamy to co fizyczne, wznosząc je w górę ku absolutowi.
Podejmując się bezpośredniej pracy z trzema głównymi sefirot środkowego filaru, oraz dwoma kluczowymi z bocznych filarów zaprowadzamy w sobie równowagę psychiczną, mentalną i fizyczną. W rytuale tym pracujemy bezpośrednio z sefiort środkowego filaru: Keter, Malkut, oraz pośrednio z Tiferet i Jesod. Gdy ściągamy boskie Światło w dół do Malkut, przepływa ono również po drodze przez Jesod (sfera naszej podświadomości), pomimo iż nie wibrujemy jej nazwy. Z Tiferet sprawa jest bardziej złożona i poświęciliśmy temu zagadnieniu miejsce powyżej..
Ściągnięcie Światła i doprowadzenie do jego cyrkulacji po mikrokosmicznym Drzewie Życia maga wzmacnia energetyczne ciało. Stare energie są wypierane i zastępowane przez mistyczne Światło. Praktyka Kabalistycznego Krzyża wzmacnia i rozwija ciało lunarne (astralne) maga. Tylko w pełni zdrowe ciało lunarne może posłużyć do rozwinięcia ciała merkurialnego, a z niego solarnego. Wytworzenie tych dwóch ciał jest kluczowym procesem w drodze do realizacji Wielkiego Dzieła.
Przytoczę jeszcze uwagę, którą poczynił Charles Fielding w książce Kabała praktyczna: "Gesty te są same w sobie niewielkim rytuałem. Jeżeli wykonujesz je przed i po medytacji lub wówczas, gdy jesteś w rozterce lub stresie, skutecznie uwolnią cię one od negatywnego wpływu świata zewnętrznego. Oczywiście nie będą efektywne w odniesieniu do zjawisk, których źródło tkwi w tobie. W żadnym razie nie powinno się ich stosować, aby uciec od rzeczywistości, chyba że chodzi o krótki odpoczynek."

Ateh (Atah, Atoh) - słowo to zazwyczaj tłumaczy się jako "Twoje Jest", "Ty Jesteś", lub "Przez Ciebie". W Hermetycznym Zakonie Złotego Brzasku podczas wykonywania tego rytuału słowo "ateh" rozbijano na dwie sylaby (Ah-Teh). Pierwszą wypowiadano w Keter, gdy ręką dotykano czoła. Druga sylaba wymawiana była w chwili, gdy boskie Światło LVX pokonywało Daat, by zstąpić w niższe partie Drzewa Życia i rozpocząć cyrkulację w energetycznym ciele maga.

Keter -Kether (hebr. כתר) - Korona. Pierwsza sefira Drzewa Życia znajdująca się na szczycie Filaru Równowagi. Keter jest znana jako "Inteligencja Ukryta". Odpowiada za jedność wszechświata, wieczność, duchowy porządek istnienia. Uważana jest powszechnie za tę formę świadomości, której nie zdobywa się w inkarnacji. Jest jednością która godzi wszelkie różnorodności. Utożsamia się ją z pierwotną Wolą boską. Keter jest otchłanią, z której wszystko powstało i do której wpadnie u kresu istnienia. jest Koroną na krawędzi pustki, zawiera wszystko, co było, jest i będzie. Jest miejscem pierwszej emanacji. Sefer Jecira nazywa Keter Ukrytą Inteligencją.
Doświadczenie duchowe: Zjednoczenie z Absolutem

Malkut - Malkut, Malkuth, Malchut (hebr. מלכות) - Królestwo, Królowa, Brama, Oblubienica. Dziesiąta sefira Drzewa Życia znajdująca się u podstawy Filaru Równowagi. Reprezentuje końcowy wynik działań Otz Chim - jest uwieńczeniem emanacji oraz całego procesu stwarzania świata. Z sefirą tą wiąże się świadomość mózgu. Malkut odnosi się do sposobu w jaki dbamy o nasze ciało i traktujemy środowisko. Sefira ta jest również powiązana z naszymi zobowiązaniami i poczuciem stabilizacji. Wszystkie sefirot zlewają się w Malkut, jednostce, która przyjmuje napływ dziewięciu innych i rządzi z kolei światem pozaboskim.
Doświadczenie duchowe: Wizja Świętego Anioła Stróża

Tiferet - Tifereth (hebr. תיפארת) - Piękno, Harmonia, Oblubieniec, Król. Szósta sefira Drzewa Życia znajdująca się w centrum Filaru Równowagi. Zajmuje znaczącą pozycję w kabalistycznym modelu wewnętrznego rozwoju. Tiferet jest połączona z wszystkimi sefirot, z wyjątkiem Malkut. Jest ona związana z równowagą i harmonią - czystą radością istnienia w stanie pełnej równowagi. Reprezentuje samoświadomość i równowagę między siłą, a łaską.W Tiferet naprawdę zaczynamy współdziałać z naszym duchowym "ja". Sefira ta uważana jest za wyższą świadomość, prawdziwą wizję i wiąże się z najwyższym stopniem wtajemniczenia. W ludzkiej psychice jest jaźnią, rdzeniem indywidualności. Jest to stadium pośrednie pomiędzy człowiekiem a Boskością. Tiferet jest synteza sefirot Gebura i Chesed.
Doświadczenie duchowe: Wizja harmonii rzeczy, tajemnica ukrzyżowania

Jesod - (hebr. יסוד) - Fundament. Dziewiąta sefira Drzewa Życia znajdująca sięw pobliży podstawy Filaru Równowagi. W tym rytuale oddziałujemy pośrednio na sefirę Jesod, która odpowiada za to w jaki sposób odnosimy się do siebie emocjonalnie, a także jak wyrażamy swoje emocje i najbardziej intymne uczucia zmysłowe wobec partnerów w związku. Wiąże się z nią świadomość psychiczna, oraz ośrodek reprodukcji. Jest to Sfera Levannah - odbija światło wszystkich innych sefir w Malchut.
Duchowe doświadczenie: Wizja machiny Wszechświata

Gebura - Gebura, Geburah, Gewura (hebr. גבורה) - Surowość, Siła, Strach. Piąta sefira Drzewa Życia znajdująca się w centrum Filaru Surowości. Zasada destrukcyjna - reprezentuje kataboliczny aspekt siły. Reprezentuje surowość i sprawiedliwość, oczyszczającą moc i działanie destrukcyjne. Gebura jest dynamicznym żywiołem życia, który niesie ludzi na przeszkody i ponad nie. Jest narzędziem boskiej sprawiedliwości i tym samym stanowi przeciwny biegun Chesed. Podróż przez tę sefirę jest wykształceniem w sobie zrozumienia znaczenia występowania zła na świecie. Zdolność dokonywania moralnych wyborów może istnieć tylko w świecie, w którym można tez wybrać źle.
Doświadczenie duchowe: Wizja Potęgi

Gedula - Chesed (hebr. חסד) - Miłosierdzie. Czwarta sefira Drzewa Życia znajdująca się w centrum filaru Miłosierdzia. Jej inna nazwa to Gedula (Gedulah). Zasada konstruktywna. Jest siłą, która nadaje kształt rzeczom i wprowadza porządek. W Gedula przejawia się boska dobroć. Chesed to łagodna i uspokajająca siła. Jest przedstawieniem łagodności i miłosierdzia istoty Boskiej objawiającej się we wszechświecie.
Doświadczenie duchowe: Wizja Miłości

Gewura i Chesed odpowiadają za świadomość różnic.

Le-Olam - Potocznie tłumaczy się ten zwrot jako "na wieki wieków".

Amen - uroczysta formuła kończąca i potwierdzająca modlitwę oraz wyrażająca pragnienie "niech tak będzie", "niech tak się stanie". Dosłowne znaczenie  hebrajskiego słowa "amen" (אמן) to „na pewno” i „wierność”.

Zatem jak wynika z powyższego treść modlitwy wykorzystywanej w opisanym rytuale brzmi więc następująco:

"Ateh, Malkut, Ve-Gebura, Ve-Gedula, Le-Olam. Amen."

Jej tłumaczenie jest następujące:

"Twoje jest Królestwo, Potęga i Chwała, Na Wieki Wieków. Amen."

Zapis nutowy tej modlitwy wygląda następująco:



Opisaną tu ceremonię można uznać, za skróconą wersję Rytuału Środkowego Filaru. Zmodyfikowana przez Aleistera Crowleya wersja Kabalistycznego Krzyża zostanie opisana w artykule o rytuale Rubinowej Gwiazdy z którym jest ściśle powiązana.

Miłość jest prawem, miłość podług woli.

Kundalini Joga a masaż stóp

autor: Agathodaemon 
porta.lucis@o2.pl

Kundalini Joga jako Yoga nauczająca zdrowej, szczęśliwej i doskonałej formy życia przeniesiona została z Indii przez Yogę Bhajan i zawiera program 3HO, którego częścią jest masaż stóp.

Gdy jakaś część ciała szwankuje, to w odpowiednich punktach stopy odkładają się kryształki wapnia oraz kwasu, które utrudniają drożność i przewodliwość nerwów. Kryształki te mogą być zniszczone przez masaż stopy, ruch okrężny kciuka, a nawet mocny ucisk palcem.

Dobry masaż daje odprężenie całego systemu nerwowego, gdyż 72.000 nerwów ciała posiada swe zakończenia w stopach.

Skór stanowi nasze trzecie płuco ponieważ poprzez jej pory pobierana jest prana (energia życia) dokładnie w taki sam sposób jak przy oddychaniu. Dlatego ważne jest, aby stopy były czyste zawsze i miały dostęp powietrza. Latem noś otwarte obuwie lub chodź boso po ziemi, piasku i trawie (nie po betonie i asfalcie)! Wieczorem przed snem powinno się stopy umyć zimną wodą i wymasować, aby uspokoić i odprężyć nerwy. Używanie pumeksu i ostrej, np. ryżowej szczotki dodaje stopom elastyczności. Można też do masażu używać oleju migdałowego. Pomyśl, że to, czym nacierasz skórę, przechodzi poprzez pory do krwi.

Możliwie ostrą szczotką szczotkujemy nogi od spodu, szczególnie w miejscach, gdzie mają swe zakończenie przewody nerwowe połączone z tymi organami lub częściami ciała, które niedomagają względnie wymagają leczenia. Szczególną uwagę zwracamy na brzegi pięty ("nerwy życia"). Następnie myjemy nogi w ciepłej wodzie z użyciem mydła i przystępujemy do silnego tarcia pumeksem całej płaszczyzny stopy od spodu, a szczególnie miejsca - jak wyżej. Te same wyniki osiąga się przez tarcie rękami całej stopy, a szczególnie od spodu, gruboziarnistą solą (...). Można zresztą stosować obie metody jednocześnie. Po wykonaniu tej czynności spłukujemy nogi w ciepłej wodzie, a następnie zanurzamy je w zimnej wodzie na przeciąg kilku - kilkunastu sekund. Cała ta operacja trwa około 15 minut.

Zabieg ten, stosowany codziennie wieczorem przed snem, ułatwia nam spokojny i twardy sen, a nadto: skórę pozbawia warstwy martwicy, usuwa stwardnienia i umożliwia normalne oddychanie.

 

Notatki:

Powyższy artykuł to część pracy „Jak straciłem, jak odzyskałem i jak pielęgnuję zdrowie”, której autorem jest Makary Sieradzki. Wydana została w 1982 w tomie „Biblioteka różdżkarza. Tom IV”.

Miłość jest prawem, miłość podług woli.

Thelemiczna Mantra-joga

autor: Agathodaemon   
porta.lucis@o2.pl

Mantra-joga jest jogą dźwięku. Ścieżka ta opiera się na wiedzy o tajemnych, magicznych właściwościach dźwięków, sile, wartości i znaczeniu ich wibracji. Dźwięki mają moc wyzwolenia pewnych psychicznych energii. Powodują też zmiany w świadomości adepta. Podstawą Mantra-jogi jest więc głęboka umiejętność właściwego stosowania tychże mantrycznych dźwięków. Zgodnie z wiedzą joginów wibracje dźwięków wytwarzanych przez intonowanie mantry oddziałują harmonijnie i konstruktywnie na ciała eteryczne, astralne i mentalne.

I. Mantra

Mantra to układ transcendentalnych dźwięków, który wyraża istotę różnorodnych energii. Posiada ona właściwości oczyszczające świadomość z materialnego skażenia. Adept intonuje je, by zharmonizować się z energiami kosmosu. Mantra jest strażnikiem umysłu. Doskonali świadomość, wycisza umysł wywołując medytacyjny spokój. Staje się on skoncentrowany i skupia się na istocie rzeczy. Tak więc święty dźwięk pomagając skoncentrować myśli, ochrania zarazem ciało od negatywnych wpływów psychologicznych. Dzięki powtarzającemu się cyklowi mantr, myśl zanika.

Mantrę można stosować na trzech poziomach:

·          zewnętrznym – dźwięk jest wtedy skandowany głośno
·          zewnętrznym – dźwięk wypowiadany jest ledwo słyszalnie
·          wewnętrznym – powtarzany jest cicho w umyśle.

Największą moc posiada oczywiście sposób trzeci. Koniecznie należy jednak rozpocząć od głośnej recytacji wywołującej rezonans z wibracjami czakramów. Oddziaływanie mantry na myśl bardzo przypomina wpływ jaki wywiera pranajama na oddech.

Mantrą którą chciałbym tu przedstawić brzmi następująco:

A ka dua
Tuf ur biu
Bi A’a chefu
Dudu ner af an nuteru

Pochodzi ona ze Steli Objawienia a jej znaczenie jest następujące:

Ostatecznie objawiona jedności!
Wielbię twego oddechu powiew,
Przerażający Boże na wysokości,
Który sprawiasz, iż śmierć i bogowie
Drżą i boją się –
Ja, ja wielbię cię!

Aleister Crowley określił ją w Liber ABA jako „najświętszą ze wszystkich mantr”. Można powiedzieć, że „A ka dua” spełnia warunki idealnej mantry, która powinna być rytmiczna i średniej długości. Jej zapis nutowy wygląda następująco:

II. Mudry

Mudry są formą niewerbalnej komunikacji, w której odpowiednie gesty dłoni, palców i pozycje ciała symbolizują aspekty wyższej rzeczywistości. Podobnie jak Thelema, Joga przyznaje człowiekowi status mikrokosmosu. Jest on dzieckiem sił kosmicznych, dochodzących z makrokosmosu. Każdy palec ma przypisany jeden z Elementów makrokosmosu:

·          kciuk: Ogień
·          wskazujący: Powietrze
·          środkowy: Eter
·          serdeczny: Ziemia
·          mały: Woda

Mudry uważane są za pieczęcie. W Tantrze pozwalają praktykującemu utożsamić się z bóstwem, a potem zapieczętować te energie w ciele.

Nadeszła chwila by zastanowić się jakich mudr użyjemy w naszej praktyce? Proponowałbym Ijnana-mudra, Dhyani-mudra lub Anjali-mudra.

Jnana-mudra

Jest to mudra poznania. Kciuk symbolizuje tu jaźń uniwersalną, zaś palec wskazujący indywidualną, wyższą świadomość. Obie są ze sobą złączone. Z kolei palec środkowy, serdeczny i mały symbolizują trzy guny sattwa, radżas, tamas (patrz mój esej: Magiczne parafernalia).

Połączenie jaźni uniwersalnej z wyższą świadomością prowadzi do transcendencji trzech gun.

Dhyani-mudra

Przedstawiony tu gest nazywany jest mudrą wewnętrzną. Jest to mudra medytacji i skupienia się na swoim wnętrzu. Adept wykonuje ją zawsze wtedy, gdy chce zatopić się w sobie.

Anjali-mudra

Jest to mudra pozdrowienia. Dłonie składane na wysokości serca poruszają płomienie w sercu i przekazują pełne szacunku pozdrowienie wyższej świadomości.

Adept może oczywiście zrezygnować z wykorzystania mudr.  W zamian może po prostu użyć sznura modlitewnego (mala) do odliczania ilości recytowanych mantr.

III. Jantra

Według tradycji tantrycznej dźwięk i forma są ze sobą bezpośrednio związane. Każda mantra ma odrębną formę, która jest znana jako jantra. Można powiedzieć że jantra jest kształtem dźwięku, jak i metodą skupienia myśli na subtelnym źródle z którego powstają wszystkie zjawiska. Subtelne związki dźwięku, formy i koloru są kluczem do zrozumienia kosmicznej hierarchii i ładu. My w opisywanej tu praktyce zamiast hinduskiej jantry wizualizujemy hieroglify ze Steli Objawienia. Hieroglify z których pochodzi nasza mantra znajdują się w drugiej linii tych egipskich znaków. Czytamy je od prawej do lewej rozpoczynając od hieroglifu przedstawiającego stojącą postać z ręką wyciągniętą w kierunku pióra, a kończąc na pierwszym, zygzakowatym znaku znajdującym się w trzeciej linii.
 
IV. Jak praktykować thelemiczną Mantra-jogę

 
A) Indywidualna medytacja.

Mantrę należy wymawiać powoli, rozważnie, z najwyższym skupieniem, zwracając szczególną uwagę na znaczenie i doniosłość tego, że się ją wypowiada. Im staranniej ją wypowiadamy, tym skuteczniejsza będzie oczyszczająca i regenerująca siła jej oddziaływania. W pracy z mantrą i jantrą bardzo ważna jest odpowiednia postawa umysłu. By utrzymać uwagę, powinno się kłaść nacisk na poszczególne sylaby. Ważny jest rytm i stosowna intonacja. Istotne jest też by w trakcie wykonywania naszej praktyki utrzymywać odpowiednią postawę medytacyjną.

1.        Na początek należy wykonać rytuał odpędzający wedle uznania.

2.        Wykonujemy w skupieniu zestaw asan Hatha-jogi. Po skończonej sesji możemy przejść do medytacji.

3.        Adept winien przyjąć postawę medytacyjną i ułożyć dłonie w wybraną mudrę.

4.        Należy zacząć intonować rytmicznie mantrę na głos. Cały proces można połączyć z wizualizacją hieroglifów pochodzących ze Steli Objawienia. Można dla przykładu powtarzać mantrę określoną ilość razy wizualizując pierwszy hieroglif. Następnie proces powtórzyć dla następnego znaku itd. Jeśli jednak nie odczuwamy potrzeby pracy z wizualną formą dźwięku, pozostajemy przy samym mantrowaniu bez wizualizacji.

5.        Po jakimś czasie przechodzimy samoistnie do kolejnego etapu w którym mantra powtarzana jest już cicho, by w końcu rozbrzmiewać już tylko w naszym umyśle.

Możemy wybrać ilość powtórzeń którą chcemy wykonać. Niech będzie to jakaś znacząca liczba jak 93. Oczywiście możemy też po prostu zatopić się w mantrze i nucić ją aż poczujemy że już wystarczy.

 
B) Medytacja z partnerem.

Wspólna praktyka przebiega podobnie jak w powyższym przykładzie, z tym że pracując z partnerem możemy mantrować na zmianę. Gdy ty nabierasz wolno powietrza, twój partner wydychając mantruje. Gdy przychodzi pora by on nabrał powietrza, ty wydobywasz z siebie dźwięk mantry. Innymi słowy synchronizujecie oddechy by gdy jeden nabiera powietrza, drugi w tym czasie wykonywał wydech. W ten sposób wasze otoczenie rozbrzmiewa bezustannie wibracją mantry.

Mam nadzieję, że zainspiruję was do wypróbowania tej prostej i efektywnej praktyki.

Miłość jest prawem, miłość podług woli.

Czterokrotna adoracja Słońca (Liber Resh vel Helios sub figura CC)

autor: Agathodaemon    
porta.lucis@o2.pl

Z okazji Przesilenia letniego i Nocy Kupały pragnę życzyć wam słonecznego lata. Przy okazji chciałbym podzielić się z wami owocem długich prac. Oddaję w wasze ręce thelemiczny rytuał adoracji Słońca wraz z analizą jego etapów.

Czterokrotna adoracja Słońca (Liber Resh vel Helios sub figura CC)

0. Oto adoracje, które mają wykonywać aspiranci A.'.A.'. .
I. Niechaj aspirant wita Słońce o brzasku, zwrócony twarzą na wschód ze znakiem właściwym swojemu stopniowi. I niechaj rzeknie donośnym głosem:

Chwała Tobie, któryś jest Ra wschodzącym,
I Tobie, któryś jest Ra pełnym mocy,
Podróżującym po niebiosach w łodzi
O wschodzie Słońca
Tahuti stoi pełen chwały na dziobie,
A Ra-Hoor czuwa u steru.
Przywołuję Cię z Siedziby Nocy!

2. Niechaj powita Słońce także w południe, zwrócony twarzą na południe ze znakiem właściwym swojemu stopniowi. I niechaj rzeknie donośnym głosem:

Chwała Tobie, któraś jest Hathor Triumfującą,
I Tobie, któraś jest Hathor pełną piękna,
Podróżującą po niebiosach w łodzi
W połowie drogi Słońca.
Tahuti stoi pełen chwały na dziobie,
A Ra-Hoor czuwa u steru.
Przywołuję Cię z Siedziby Poranka!

3. Niechaj powita Słońce także o zmierzchu, zwrócony twarzą na zachód ze znakiem właściwym swojemu stopniowi. I niechaj rzeknie donośnym głosem:

Chwała Tobie, któryś jest Tum zachodzącym,
I Tobie, któryś jest Tum pełnym radości,
Podróżującym po niebosach w łodzi
O zachodzie Słońca.
Tahuti stoi pełen chwały na dziobie,
A Ra-Hoor czuwa u steru.
Przywołuję Cię z Siedziby Dnia!

4. I w końcu, o północy, niechaj powita Słońce, zwrócony twarzą na północ ze znakiem właściwym swojemu stopniowi, wypowiadając donośne słowa:

Chwała Tobie, któryś jest Cheprem w ukryciu,
I Tobie, któryś jest Cheprem pełnym ciszy,
Podróżującym po niebiosach w łodzi
O północnej godzinie Słońca
Tahuti stoi pełen chwały na dziobie,
A Ra-Hoor czuwa u steru.
Przywołuję Cię z Siedziby Wieczoru!

5. Po każdej z tych inwokacji powinno się wykonać znak milczenia, a następnie adorację przekazaną przez przełożonego (adoracje z Liber AL vel Legis: III:37-III:38). Następnie, należy oddać się świętej medytacji.

6. Kiedy się wykonuje te adoracje, dobrze jest przyjąć postać Boga, którego się adoruje, jak gdyby jednoczyło się z Nim w adoracji Tego, co jest ponad Nim.
7. W ten sposób, należy przez cały czas pamiętać o Wielkim Dziele, które ma się wykonać. Praktyka ta pomaga w zdobyciu sił koniecznych do osiągnięcia Kamienia Mądrości, Summum Bonum, prawdziwej mądrości i doskonałego szczęścia.


Adoracja z Liber AL vel Legis (III:37-III:38):

III:37
Ostatecznie objawiona jedności!
Wielbię twego oddechu powiew,
Przerażający Boże na wysokości,
Który sprawiasz, iż śmierć i bogowie
Drżą i boją się –
Ja, ja wielbię cię!
Pojaw się na tronie Ra!
Otwórz drogi Khu!
Oświetl drogi Ka!
Khabs przenika na szlaku.
By mnie podnieciło bądź uspokoiło!
Aum! spraw, by mnie to przepełniło!

III:38
A zatem twe światło jest we mnie & jego
czerwony płomień jest jako miecz w mym ręku
ustanawiający twój ład. Istnieją sekretne drzwi,
które stworzę, aby ustanowić twą drogę we
wszystkie strony świata (są to adoracje, któreś
 spisał), albowiem jest powiedziane:

Światło jest moje; jego promienie mnie trawiące;
Stworzyłem sekretne drzwi wszakże
Do Domostwa Ra i Tum prowadzące,
I Khefry, i Ahathoor także.
Jestem twym Tebańczykiem, o Mentu,
Prorokiem Ankh-af-na-Khonsu!
Poprzez Bes-na-Maut w pierś się biję;
Poprzez mądrą Ta-Nech czar swój tkam.
Niechaj Nuit swój gwiezdny splendor odkryje!
Zaproś mnie do swego Domostwa, bym
zamieszkał tam.
O uskrzydlony wężu światła, Hadicie!
Pozostań ze mną, Ra-Hoor-Khuicie!

---------------



Analiza rytuału
 
I. Cel rytuału

Celem Liber Resh jest inwokacja, zjednoczenie i utożsamienie się ze słonecznym Bogiem, który przejawia się pod postacią swoich czterech form. Jak zauważył Israel Regardie "truizmem jest stwierdzenie, że światło to życie. Jedno i drugie zależy od Słońca, które staje się przeto symbolem Boga." Bóg solarny to ucieleśnienie odrodzenia, życia i nowego początku. Powszechnie przedstawiany jest jako umierające i odradzające się bóstwo. Słoneczne bóstwo posiada wiele imion (hipostaz). Mimo, że Bóg jest jednością, słońce, będące jego symbolem, wygląda inaczej podczas każdej z czterech faz swego funkcjonowania: brzasku, południa, zmierzchu, i nocy. Dlatego też adoracje wykonuje się o tych czterech porach. Rytualne gesty które wykonujemy afirmują naszą więź ze Słońcem.
Ten krótki rytuał ma również przypominać aspirantowi w równych odstępach czasu o Wielkim Dziele. Z jego pomocą aspirant może wejść w kontakt z duchowymi energiami Słońca, przyciągnąć je do siebie i zbalansować w swoim wnętrzu. Zdaniem Israela Regardie "w poprzednich wielkich epokach człowiek odczuwał intuicyjną więź z naturą i otaczajacym go życiem. Czuł się jednością ze światem żywiołów. Żyjąc pełnią życia, oddawał cześć słońcu jako widzialnemu symbolowi nieznanego Boga, w którym żyjemy, działamy i przebywamy." Dlatego też praktyka Liber Resh pomaga nam uświadomić sobie źródła życia, miłości i wolności. Jest to doskonały rytuał heliolatrii. Adoracje poniższych godform to praca z archetypami. Praktyka ta pełni też funkcę ochronnego, odpędzającego rytuału rozciągniętego na okres całej doby.

II. Informacje ogólne
 
1. Tytuł

Liber Resh vel Helios to po przetłumaczeniu  Resz - Księga Słońca.

Resz (ang. Resh) jest dwudziestą literą hebrajskiego alfabetu. Posiada ona wartość numeryczną 200. Innymi słowy Liber Resh mozemy rozumieć jako Liber 200. Resz łączy się z kartą XIX - Słońce z talii Thot Tarot. Charakteryzuje ją planetarna energia słońca a nazwa "Resz" czyli głowa wskazuje dodatkowo na główkę penisa i przepełniającą go energię twórczą. Resz odpowiada dźwiękowi "R" i 30 ścieżce pomiędzy Hod i Jesod
Helios to grecka personifikacja Słońca. Jasnego i błyszczącego boga Heliosa wyobrażano sobie jako młodego mężczyznę, noszącego na głowie koronę z promieni słonecznych. Codziennie o świecie wyjeżdżał on znad brzegów Oceanu na nieboskłon w swym złocistym rydwanie zaprzężonym w cztery ogniste rumaki i wędrował przez cały dzień po niebie, aż wreszcie docierał na zachodnie krańce świata, gdzie kąpał swe konie w chłodnych falach rzeki otaczającej Ziemię. Następnie powracał z zachodu na wschód, przepływając ocean w złotej czaszy, aby nazajutrz znowu podjąć swą nigdy nie kończącą się podróż. Helios występuje często w mitach jako bóg, który wszystko widzi i wszystko wie. Był zwyczaj wzywać Heliosa na świadka podczas przysięgi jako wszystkowidzące bóstwo i modlić się doń o wschodzie i zachodzie słońca, ale nie miał on w Grecji ani świątyń, ani licznych ołtarzy. Jedynie wyspa Rodos oddawała mu cześć przed wszystkimi innymi bogami. 
W Egipicie było miasto Heliopolis do którego również pośrednio nawiązuje tytuł Liber Resh. W Heliopolis czczeni byli między innymi następujacy bogowie: Atum, Horus oraz Re-Horachte. Z miastem tym wiązano też historię "ptaka słonecznego" - feniksa.

2. Objaśnienia i wytyczne

Rytuał ten powinien być wykonywany na przecięciu  ścieżek Samekh i Peh, które usytuowane są na Drzewie Życia. Instrukcję te należy rozumieć następująco: wschód przypisujemy sefirze Tiferet, południe - Netzach, zachód - Yesod, a północ Hod. Kierunki te reprezentują równowagę i pełnię. Cztery ćwiartki przyporządkowane zostają odpowiednim pozycjom słońca, żywiołom oraz porom roku. Oś przebiegająca od wschodu na zachód reprezentuje zasadę żeńską, natomiast oś północ-południe, zasadę męską. Zachodzi tu doskonałe zrównoważenie, które jest niezwykle ważne dla realizacji Wielkiego Działa. By doskonale zbalansować wspomniane energie aspirant winien odprawiać reguralnie wszystkie cztery adoracje. Należy je recytować z szacunkiem, wibrując z pełną mocą. Nie należy nigdy zaniedbywać czterokrotnej adoracji Słońca, gdyż za jej pośrednictwem potwierdzamy swoje miejsce w naturze i jej harmonii.

Do adoracji Słońca w jego czterech kluczowych punktach wędrówki służy nam parafraza hieroglifów pochodzących ze Steli Objawienia. Po adoracji wykonywanej o świcie, jeśli czas pozwala, zaleca się wykonać Powitanie Słońca (Surya Namaskara).

Skupmy się teraz na pojęciu adoroacji i inwokacji. Adorować to innymi słowy oddawać cześć i wielbić. Inwokować znaczy przywołać boską siłę a następnie utożsamić się z nią wynosząc siebie do jej poziomu. Adoracja wędrujacego Słońca kolejno w czterech stronach świata oznacza, że uznajemy iż nie umiera ono wraz z nastaniem nocy, jak uważali starożytni. Jest to znaczna zmiana w stosunku do Eonu Ozyrysa w którym stosowano powszechnie formułę umierajacego boga (Jezusa, Kryszny, Ozyrysa, Quetzalcoatla, Adonisa, itd). Słońce symbolizowało wtedy śmierć i odrodzenie się jaźni. Eon Horusa z kolei głosi, że Słońce jest wieczne i niezmienne a my tylko obracamy się wokół niego. Jest to niezwykle istotne, gdyż my także jesteśmy gwiazdami (Liber AL I: 3). Wszyscy jesteśmy odrębni, szczególni i wieczni -  byliśmy, jesteśmy i trwać będziemy. Praktyka Liber Resh niweluje więc strach przed śmiercią, uświadamiając, że cykle naszej egzystencji nigdy nie przeminą. Ten z pozoru prosy rytuał jest doskonałą formą bhaktijogi.

3. Znaki stopni.

W Liber Resh Aleister Crowley instruuje aspiranta, by wykonywał inwokację przyjmując znak właściwy jego stopniowi. Rytuał ten został napisany dla członków zakonu Argenteum Astrum. Struktura tego zakonu podzielona jest na stopnie. Każdemu z nich przypisany jest odpowiedni znak-postawa. Podczas inwokacji Słońca należy przyjąć odpowiednią postawę powiązaną z sefirą kierunku:

-dla wschodu sa to cztery znaki L.V.X. - Znak Zabitego Ozyrysa, Znak Izydy Żałobnej, Znak Apofisa-Tyfona oraz Znak Zmartwychwstałego Ozyrysa,

-dla południa Znak Tum-esz-neit,

-dla zachodu Znak Szu

-dla północy Znak Auramot.

Jak już wspomnieliśmy Crowley przypisał w tym rytuale każdemu z kierunków świata pewną sefirę. Znaki zostały więc przydzielone kierunkom z których inwokujemy Słońce na podstawie ich związku z odpowiednią sefirą. Istnieje jeszcze alternatywne przyporządkowanie znaków nie na podstawie ich przypisania sefirze, lecz żywiołowi ze względu na stronę świata. W tym wariancie dla wschodu będzie to Znak Szu, dla południa Znak Tum-esz-neit, dla zachodu Znak Auramot i dla północy Znak Seta. My przyjmiemy tu oryginalne przypisanie znaków sefirom. Gesty te zostaną opisane poniżej.

4. Analiza poszczególnych etapów.

Każdy wers adoracji opisuje kolejne etapy wędrówki Słońca oraz właściwości jej stacji.

4.1) Przywołanie Ra

Chwała Tobie, któryś jest Ra wschodzącym,
I Tobie, któryś jest Ra pełnym mocy,
Podróżującym po niebiosach w łodzi
O wschodzie Słońca
Tahuti stoi pełen chwały na dziobie,
A Ra-Hoor czuwa u steru.
Przywołuję Cię z Siedziby Nocy!

a) znaczenie kierunku, żywiołu, sefiry oraz znak.

Znaki L.V.X.

Są to cztery znaki L.V.X. będące gestami magicznymi "rozciągającymi światło". Należą do nich:

-Znak Zabitego Ozyrysa (Krzyż)
- Znak Izydy Żałobnej (L)
- Znak Apofisa-Tyfona (V)
- Znak Zmartwychwstałego Ozyrysa (X)

Jest to sekwencja gestów, które wykonujemy po sobie, poczym pozostajemy w Znaku Zmartwychwstałego Ozyrysa wykonując inwokację Ra.

Znak Zabitego Ozyrysa (Krzyż) (Osiris Slain)

Znak stopnia: 5°=6
Powiązany z sefirą: Tiferet

Stopy trzymane razem, ramiona wyciągnięte w bok na wysokości barków z dłońmi skierowanymi do góry, głowa wygięta do tyłu.

Znak Izydy Żałobnej (L) (Swastyka) (Isis Mourning)

Znak stopnia: 5°=6
Powiązany z sefirą: Tiferet

Głowa schylona w lewą stronę. Prawa ręka podniesiona, dłoń skierowana w stronę głowy. Przedramię tworzy z ramieniem kąt prosty, jest wyciągnięte do góry, podczas gdy ramię znajduje się na wysokości barków. Lewa ręka wyciągnięta identycznie lecz ku dołowi. Prawa noga lekko zgięta i spoczywa na przedniej części stopy.

Znak Apofisa-Tyfona (V) (Trójząb) (Typhon)

Znak stopnia: 5°=6
Powiązany z sefirą: Tiferet

Stopy trzymane razem, ramiona wzniesione nad głową jakby w geście błagalnym, głowa wygięta do tyłu.
 
Znak Zmartwychwstałego Ozyrysa (X) (Pentagram) (Osiris Risen)

Znak stopnia: 5°=6
Powiązany z sefirą: Tiferet

Stopy trzymane razem, ramiona skrzyżowane na klatce piersiowej, głowa lekko pochylona.

wschód - miejsce z którego przybywa światło wyłaniającego się Słońca. Symbolizuje początek, narodziny, nowe siły oraz nadejście nadziei. Kojarzy się go z przebudzeniem i oświeceniem. Kierunek powiązany z żywiołem Powietrza. Przypisaną mu porą roku jest wiosna.

żywioł Powietrza - aktywny, ruchliwy, męski. Pozostaje w ścisłym związku z oddechem. Powietrze często uchodzi za subtelne, materialne królestwo pośrednie pomiędzy dziedziną ziemską a duchową. Często widziano w nim niewidzialnego, ale odczuwalnego w swych skutkach ducha. Łączony z męskim pierwiastkiem. Astrologicznie powiązany z zodiakiem poprzez Bliźnięta, Wagę i Wodnika. Przypisanym mu zmysłem jest powonienie, cherubem zaś orzeł.

Tiferet (Tifereth) - szósta sefira. Znana jest pod nazwami Piękno, Harmonia, Ozdoba. Znajduje się w centrum kabalistycznego Drzewa Życia. Jest to stadium pośrednie między człowiekiem a boskością. Sefira ta należy do świata kreacji (Briah). Jej położenie w centrum Filaru Równowagi łączy ją z wszystkimi sefirotami, oprócz sefiry Malchut. Jest to miejsce w którym składa się w ofierze starą osobowość, aby uzyskać wgląd i zrozumienie. Jej planetą jest Słońce, liczbą zaś 1. Boskimi odpowiednikami Tiferet są bóstwa słoneczne (solarne) - Ra, Apollo, Swaróg. Boskim imieniem tej sefiry jest Aloah Va-Daath.

Cnota Tiferet: oddanie Wielkiemu Dziełu.

b) Ra (Re)
Ra jest jednym z głównych bóstw słonecznych. Jego imię wymawia się Rah lub Ray. Przez starożytnych egipcjan był czczony jako stwórca świata i pan ładu we Wszechświecie. Wyobrażano go sobie jako potężnego mężczyznę z głową sokoła, noszącego podwójną koronę Egiptu Górnego i Dolnego oraz insygnia władzy królewskiej. W hieroglifach przedstawiano go za pomocą otwartych ust, wyciągnętych rąk oraz wyobrażenia boga zasiadającego na tronie. Na jego głowie znajdują się słońce oraz wąż Ureusz.

Ra w hieroglifach:

Hieroglify Ra w formie ust i rąk miały swe źródło w obserwacjach Słońca poczynionych przez starożytnych. Wschodzące Słońce wynurzające się zza widnokręgu wyglądało jakby wyłaniało się z otwartych ust, rozchodzące promienie zaś kojarzyły się z rozpostartymi rękoma. Słoneczny bóg zasiadał więc na krawędzi świata lub rodził się wynurzając z pierwotnych głębin praoceanu Nu (którymi dla Egipcjan były położone na wschodzie wody Morza Czerwonego). Ponadto "usta" to znaczenie 17 litery hebrajskiego alfabetu - Peh (Pe). Posiada ona wartość numeryczną 80. Peh jest ścieżką łączącą sefiry Geburah i Hod. Jest ona powiązana z Marsem, oraz kartą XVI: Wieża. Na Karcie tej promienie rozchodza się na zewnątrz niczym "dłonie" z hieroglifów Ra. 

W ciągu dnia Ra podróżuje w swojej barce poprzez nieboskłon od wschodu do zachodu słońca. Po zmroku kontynuował zaś swą podróż pod powierzchnią naszej ziemi przez niebo podziemne. Podczas nocnego rejsu po drugiej stronie, łódź chroni słoneczne energie przed ich rozproszeniem i unicestwieniem. Dodatkowej ochrony Re i towarzyszącej mu świty bogów zapewnia Set, który walecznie broni załogi przed przeróżnymi potwornościami a zwłaszcza przed Apepem. Pradawny wąż jest symbolem rozbudzonych atawizmów i pozbawionej kontroli energii Kundalini. Bezustannie próbuje on połknać łódź bogów.  

c) analiza przywołania

"pełnym mocy" - moc, czyli siła to jeden z tytułów 5 sefiry Geburah położonej na środku filaru surowości. Jest ona związana z Marsem. Widoczny jest tu wszechobecny wpływ tej planety na wschodzące słońce (litera Peh).

"podróżującym po niebiosach w łodzi" - łódź czyli barka lub berkantyna. Ustęp ten odnosi się do łodzi seket. Seket można przetłumaczyć jako "gorąca łódź". Nie tylko niesie ona Ra po niebiosach, lecz stanowi dla niego sama w sobie ochronę. Widoczne jest tu nawiąznie do tarotowej karty VII: Rydwan. Załogę barki stanowią bogowie stworzenia, poznania, wiedzy i magii. W starożytności łódź często stanowiła środek transportu dla dusz zmarłych do zaświatów. W Eonie Horusa nabrała ona symboliki wiecznej wędrówki i jak wspomnieliśmy wskazuje na nieśmiertelność i nieprzemijalność.

"Tahuti stoi pełen chwały na dziobie" - Thot (Tahuti lub Tehuti) jest patronem mądrości i bogiem magii. Jest uznawany za wynalazcę hieroglifów oraz autora Księgi Thota. Jemu ludzkość zawdzięcza między innymi kalendarz, arytmetykę i geometrię. Tahuti pełni również rolę bóstwa księżycowego. Zgodnie z egipską mitologią jest mężem bogini Maat. Pełnił rolę boskiego lekarza a w zaświatach sądził ludzi krzywdzących zwierzęta. Przedstawia się go jako pawiana (w tej formie widniej na karcie tarota I: Magus), bądź człowieka z głową ibisa. Stojąc na dziobie barki przyjmuje tę drugą formę. Jego odpowiednikami są Hermes i Merkury.

 Tahuti w hieroglifach:

 chwała" - jest to tytuł Hod - ósmej sefiry połozonej u stóp Filaru Surowości. Jest ona powiązana z Merkurym, dlatego też wers "Tahuti stoi pełen chwały na dziobie" wskazuje na merkurialną naturę tego boga.

 "A Ra-Hoor czuwa u steru" - Ra-Hoor-Khuit to aktywna forma Horusa. Jest bogiem wojownikiem, cechują go więc męstwo i waleczność. Patrz Liber AL vel Legis (III:3): "Niech będzie wpierw zrozumiane, iż jestem bogiem wojny i Zemsty. Twardo z nimi postąpię." Objawia się jako mężczyzna o jastrzębiej głowie lub pod zwierzęcą postacią tegoż ptaka. Nazywany bywa bogiem "siły i ciszy". Jest to dzieciątko Horus po przejściu inicjacji seksualnej. Stąd też jego tytuł "Koronowane i Zwycięskie Dziecko". Ra-Hoor-Khuit jest jastrzębiogłowym Panem obecnego Eonu. Staroeoniczna forma jego imienia brzmiała Re-Horachte (lub też Ra-Horachte, Ra-Horachty), co tłumaczy się jako "Ra, który jest Horusem na Horyzoncie" lub "Ra jako Horus - Pan Dwóch Horyzontów".Uznawano go za patrona faraonów. Ra-Hoor-Khuit wraz z Nuit i Haditem są głównymi narratorami Księgi Prawa. Trójca ta widnieje też na Steli Objawienia. Bóg ten jest powiązany z kartą tarota XX: Aeon. 

 Re-Horachte w hieroglifach:

4.2 Przywołanie Hathor

Chwała Tobie, któraś jest Hathor Triumfującą,
I Tobie, któraś jest Hathor pełną piękna,
Podróżującą po niebiosach w łodzi
W połowie drogi Słońca.
Tahuti stoi pełen chwały na dziobie,
A Ra-Hoor czuwa u steru.
Przywołuję Cię z Siedziby Poranka!

a) znaczenie kierunku, żywiołu, sefiry oraz znak.
 
Znak Tum-esz-neit (Thoum-aesh-neith)

 Znak stopnia: 4°=7
Powiązany z sefirą: Necach

Przedramiona wzniesione na wysokości czoła. Palce wskazujące i kciuki obu rąk stykają się z sobą tak, żeby tworzyły trójkąt nad oczami.

południe - siłą południa jest eksploracja, poszukiwanie, doświadczanie ale też pełnia i potencjał. Oznacza rozkwit, dojrzałość. Kierunek powiązany z żywiołem Ognia. Południe symbolizuje bogactwo i służenie innym oparciem. Przypisaną mu porą roku jest lato.

żywioł Ognia - pozostaje w bezpośrednim związku ze Słońcem. Niszczycielska moc Ognia utożsamiana jest z drogą prowadzącą do nowych narodzin na wyższym stopniu wtajemniczenia i rozwoju duchowego. Łączony z męskim pierwiastkiem. Astrologicznie powiązany z zodiakiem poprzez Barana, Lwa i Strzelca. Przypisanym mu zmysłem jest wzrok, cherubem zaś lew.

Necach (Netzah, Nitzach) - siódma sefira kabalistycznego Drzewa Życia. Położona jest u stóp Kolumy Miłosierdzia. Jej tytuł to Zwycięstwo. Jest to sfera miłości i duchowej pasji, bezpośrednich reakcji i instynktów zwierzęcych. Liczbą tej planety jest 1. Przypisanym jej boskim imieniem jest Jehovah Tzabaoth. Planetą Necach jest Wenus.

Cnota Necach: Bezinteresowność.

b) Hathor (Ahathoor,Het-heret, Het-Heru) - Imię jej oznacza "Dom Horusa". piękna bogini nazywana "matką Światła". Jest uosobieniem Wielkiej Macierzy - niebiańską krową, która zrodziła cały wszechświat. Pełni funkcję bóstwa nieba, będąc zarówno boginią Słońca, jak i Księżyca. Uosabia część niebios rozpiętą pomiędzy wschodnim i zachodim horyzontem (stanowi uosobienie oka słonecznego). Jest też boginą piękna, miłości, muzyki i zabawy. Uznaje się ją za opiekunkę kobiet (w szczególności protektorkę żon faraona) i patronkę nekropolii. Troszczy się też o zmarłych doprowadzając ich do zaświatów (boginii zmarłych i pani podziemia). Hathor karmi głodne dusze swymi mlecznymi piersiami. W starożytnym egipcie bogini ta była też wiązana z corocznymi, cyklicznymi wylewami Nilu. W oczach egipcjan symbolizowało to rozlew prawód stworzenia zagarniających ponownie ziemię. Żyzny czerwony muł, który pozostawiały cofające się wody wskazywał na menstruację i poród. Hathor objawia się jako piękna boginii z krowimi uszami i rogami, pomiędzy którymi znajduje się dysk słoneczny. Przedstawiano ją też często podróżującą w łodzi (także w jej krowiej postaci). W Dendera, głównym ośrodku jej kultu, uważana była za małżonkę Horusa z Edfu. Była panią Nubii oraz Synaju. Uznaje sie ją za aspekt Izydy i wiąże z Nuit oraz Sechmet. Jej rola boginii piękna łączy ją z Wenus. Identyfikowano ją też z Psią gwiazdą - Syriusz (Sothis, Sept, Kanikuła). Przypisaną jej sefirą jest Necach.

Hathor w hieroglifach:

c) analiza przywołania

Chwała Tobie, któraś jest Hathor Triumfującą - Hathor tiumfuje, tak jak Słońce w swej pełni triumfuje w południe nad mrokami nocy. "Triumf" to inaczej "Zwycięstwo" - wers ten wskazuje na silny związek z sefirą Necach. 

I Tobie, któraś jest Hathor pełną piękna - boginie piękna i miłości związane są z Wenus. Jak wspomnieliśmy wcześniej "Piękno" to też tytuł sefiry Tiferet (powiązanej z Słońcem).

4.3 Przywołanie Tum

Chwała Tobie, któryś jest Tum zachodzącym,
I Tobie, któryś jest Tum pełnym radości,
Podróżującym po niebosach w łodzi
O zachodzie Słońca.
Tahuti stoi pełen chwały na dziobie,
A Ra-Hoor czuwa u steru.
Przywołuję Cię z Siedziby Dnia!

a) znaczenie kierunku, żywiołu, sefiry oraz znak.
 
Znak Szu (Shu)

Znak stopnia: 2°=9
Powiązany z sefirą: Jesod

Ręce wzniesione do góry, tak by ramiona znajdowały się na wysokości barków, a przedramiona skierowane były do góry, tworząc z nimi kąt prosty.

zachód - symbolizuje zmierzch Słońca, przemijanie, spokój i harmonię. W ludzkiej świadomości kierunek ten utożsamiany jest z schyłkiem życia, starością, zbieraniem plonów. Zachód powiązany jest z żywiołem Wody. To tutaj dokonuje się symboliczna przemiana doświadczenia w wiedzę, a w odniesieniu do śmierci przejście z materii w ducha. Przypisaną zachodowi porą roku jest jesień.

żywioł Wody - symbolizuje pełnię wszelkich moliwości, a także prapoczątek jakiejkolwiek egzystencji, materię prima (patrz Atum). Najczęściej żywioł ten utożsamiany jest z z cielesną, psychiczną i duchową siłą oczyszczania oraz odnowy. Woda jest metaforą wieczności, duchowej płodności oraz życia duchowego. Często oznacza jednak niszczycielską siłę i przemijanie. Łączona jest z żeńskim pierwiastkiem. Astrologicznie połączona z Rakiem, Skorpionem, Rybami. Przypisanym Wodzie zmysłem jest smak, cherubem zaś człowiek.
 
Jesod (Yesod) - dziewiąta sefira kabalistycznego Drzewa Życia. Położona jest jako druga od podstawy Filaru Równowagi. Jej tytuł to Fundament (Podstawa), Wszystkość, Roztropność. Jest to miejsce zbiorowej nieświadomości. i wizji astralnych. Sefira ta jest kanałem doprowadzającym boską energię na ziemię. Zbiera i równoważy przeciwstawne energie sefir Hod i Necach. Planetą Jesod jest Księżyc, liczbą zaś 8. Przypisanym jej boskim imieniem jest Shaddai El Chai.

Cnota Jesod: Niezależność

b) Atum (Tum) - najstarszy z bogów którym oddawano cześć w On (Heliopolis). Atum jest solarnym bogiem reprezentującym zachodzące Słońce. Jego imię znaczy Całość, Całkowity, Kompletny. Uważany był też za boga-stwórcę, który najpierw stworzł sam siebie, by potem dzięki masturbacji powołać do życia pierwszych bogów i wyłonić świat z chaosu. Dlatego też uważany jest za jedność z której wyłoniła się wielość. Innymi słowy jest substratem kosmosu, a wszystko powstało z jego Ka. Ten niepohamowana natura twórcza Tuma jest jego najistotniejszą cechą. Posiada on jednak w swojej istocie również aspekt przeciwny. Powszechnie uznawany za uosobienie początku i doskonałości, stanowi też koniec wszechrzeczy. W każdej chwili może doprowadzić do zniszczenia świata, który sam powołał. Ten motyw przemijania i śmierci wiąże go z kierunkiem zachodnim. Tum symbolizuje ojca Ra - starego, znużonego boga, którego ogarnia zmęczenie. Atum odgrywał też ogromną rolę w wierzeniach w życie pozagrobowe u starożytnych egipcjan. Ukazuje się jako brodaty mężczyzna noszący na głowie królewską nemes (nemyss). W ikonografii jednak równie często zamiast królewskiej chusty, na skoroniach Atuma widnieje podwójna korona Egiptu. Czasami przedstawiano go jako bóstwo dwupłciowe (hermafrodytę - Kompletnego) - tego, który zapładnia sam siebie. Atum przybiera też postać węża, pod którą to reprezentuje koncept końca wszechświata. W sztuce Atuma przedstawiano jako członka rady Bogów. Jego wizerunek znajdował się też pod drzewem Iszad.

Atum w hieroglifach:

c) analiza przywołania
 
Chwała Tobie, któryś jest Tum zachodzącym -  bóg, którego czas panowania przemija. Ukazane jest tutaj przemijanie i gaśnięcie - aspekt życia każdej istoty. Poprzedza ono przejście z świata materialnego do duchowego.

I Tobie, któryś jest Tum pełnym radości - radość wskazuje tu na euforię i rozbudzoną moc twórczą charakteryzującą Atuma. "Pełnia" to też "całość", czyli sens imienia tego boga. Widoczny jest tu też brak strachu i żalu u Atuma będącego na etapie przemijania. To on jest Końcem i on będzie też Początkiem.


4.4 Przywołanie Chepra

Chwała Tobie, któryś jest Cheprem w ukryciu,
I Tobie, któryś jest Cheprem pełnym ciszy,
Podróżującym po niebiosach w łodzi
O północnej godzinie Słońca
Tahuti stoi pełen chwały na dziobie,
A Ra-Hoor czuwa u steru.
Przywołuję Cię z Siedziby Wieczoru!

a) znaczenie kierunku, żywiołu, sefiry oraz znak.
 
Znak Auramot (Auramoth)

Znak stopnia: 3°=8
Powiązany z sefirą: Hod

Ręce wzniesione tak, żeby kciuki i palce wskazujące dłoni stykały się ze sobą na wysokości pępka, tworząc w tym miejscu odwrócony trójkąt.

północ - symbolizuje odpoczynek, regenerację, śmierć, zaświaty i okres między inkarnacjami. Mrok czasowo triumfuje nad Słońcem. Północ wyraża potęgę zimy i lodu. Personifikacją tej pory roku jest Morana - bogini słowiańska symbolizująca śmierć i zimę. Przypisaną północy porą roku jest zima. Koresponduje z nią żywioł Ziemi.

żywioł Ziemi - Starożytni widzieli początek świata w akcie zapłodnienia Ziemi przez Niebo. Porównuje się ją więc często do macicy. Ziemia jest też jednak miejscem do którego wszyscy wracamy po śmierci. Jednak po srogiej zimie, nasiona które przetrwały w ziemi kiełkują. Ziemia oznacza więc wieczny cykl umierania i ponownych narodzin. Jest tu więc widoczna analogia do boga Chepry. Żywioł Ziemi łączony jest z pierwiastkiem żeńskim. Astrologicznie powiązany z zodiakiem poprzez Pannę, Byka i Koziorożca. Przypisanym mu zmysłem jest dotyk. Cherubem tego żywiołu jest byk. Warto zauważyć, że bogini stojąca naprzeciw tego kierunku, na południu to piękna Hathor, którą często przedstawiano pod postacią krowy.

Hod - ósma sefira kabalistycznego Drzewa Życia, położona u stóp Filaru Surowości. Jej tytułami są Majestat, Chwała, Odbicie, Sława, Pokój. Jest to siła równoważąca i ucieleśniająca porządek. Reprezentuje świadomość form, jakie przyjmuje energia. Sefira ta symbolizuje intelekt i racjonalne myślenie, oraz przezwyciężenie zwierzęcych instynktów. Liczbą Hod jest 6. Powiązaną z nią planeta jest Merkury. Przypisanym jej boskim imieniem jest Elohim Tzabaoth.

Cnota Hod: Prawdomówność

b) bóg  Khepra (Khephra, Kheph-Ra, Kheper, Kheperi, Khepri, Chepri) - solarny bóg zmartwychwstania często uważany za aspekt Atuma. Jego imię oznacza "stający się" lub "stwarzający sam siebie". Khepra posiada silny związek z symboliką zmartwychwstania. Bóg ten ukazuje się pod postacią mężczyzny z głową skarabeusza. W ikonografii przedstawia się go też jako chrząszcza toczącego dysk słoneczny. Dlatego też skarabeusz stał się symbolem wędrówki Słońca po niebie i symbolem odrodzenia. Egipcjanie wierzyli, że święte chrząszcze rodzą się z niczego (same z siebie). Przypisywano im boską moc stwórczą, podtrzymującą nieustannie życie. Stanowią symbol nieśmietelności i reinkarnacji i stąd też wspomniany związek Khepra z symboliką zmartwychwstania. Warto zauważyć, że w Świątyni Seta symbol skarabeusza - Xeper (wymawiane Khefer) oznacza proces "stawania się", mający na celu osiągnięcie wyższego stopnia duchowej świadomości i zrozumienie siebie. Oznacza świadomość i odpowiedzialność za ewolucję naszej psychiki.

Xeper jest doświadczeniem indywidualnej psyche stającej się świadomą własnej egzystencji i decydującej się rozszerzyć i rozwinąć tą egzystencję poprzez własne działania. Xeper jest słowem wolności, ekstazy, bojaźliwej odpowiedzialności i źródłem wszelkiej Magii. Święty skarabeusz symbolizuje ponowne narodziny i amoralizm.

Khepra w hieroglifach:

c) analiza przywołania

Chwała Tobie, któryś jest Cheprem w ukryciu - Khepra pozostaje ukryty, tak jak Słonce po zachodzie. Zostaje ono ukryte pod powierzchnią ziemi niczym kulka toczona przez żuka. Khepra toczy dysk słoneczny poprzez podziemne niebo, by w końcu Ra mógł ponownie wyłonić się na wschodzie. Wyobrażenie to wskazuje na nieśmiertelność duszy i ponowne narodziny.  

I Tobie, któryś jest Cheprem pełnym ciszy -  cisza (milczenie) wskazuje na związek z Hoor-Paar-Kraatem (Harpokratesem), czyli dzieciątkiem Horus. Jest to pasywna forma Horusa (Heru-Ra-Ha) przedstawiana jako małe dziecko ze wskazującym palcem prawej ręki na ustach (czasem jako ssący palec). W tradycji Hermetycznego Zakonu Złotego Brzasku Hoor-Paar-Kraat uznawany jest za Pana Milczenia. Reprezentuje też Wyższą Jaźń i Świetego Anioła Stróża.



5. Analiza adoracji zaczerpniętej z Liber AL vel Legis

Znak milczenie / Znak Harpokratesa (Harpocrates)

 Stojąc prosto, lewa ręka przylega do ciała. Dotknij dolną wargę palcem wskazującym prawej ręki.
Wykonujemy go po każdej z powyższych inwokacji, poczym przechodzimy do adoracji z Liber AL, którą wykonujemy w Znaku Apofisa-Tyfona.

Ostatecznie objawiona jedności!
Ostatecznie objawiona jedności - jako, że bogów można uznać za duchowe hipostazy Słońca, określenie to poetycko podkreśla ich jedność. W różnych etapach wędrówki Słońca kolejni bogowie stają się jego manifestacją. W szczególności Hoor-Paar-Kraat i Ra-Hoor-Khuit stanowią jendość z Heru-Ra-Ha.

Wielbię twego oddechu powiew,
Przerażający Boże na wysokości,

Frament ten możemy potraktować jako wyraz bezgranicznego uwielbienia przez kapłana. Tchnienie bywa jednak często traktowane jako symbol kosmicznych sił ożywczych. Oddcech, czyli tchnienie symbolizuje też ducha. W wielu językach etymologia słowa "duch" nawiązuje do oddechu, czyli właśnie tchnienia.
"Na wysokości" to innymi słowy na niebieskim firmamencie.

Który sprawiasz, iż śmierć i bogowie
Drżą i boją się –
Ja, ja wielbię cię!

Podkreślony zostaje tu wojowniczy aspekt boga i jego potęga. Śmierć się go nie ima - kolejna wskazówka na nieśmiertelność.

Pojaw się na tronie Ra!
Otwórz drogi Khu!
Oświetl drogi Ka!
Khabs przenika na szlaku.
By mnie podnieciło bądź uspokoiło!
Aum! spraw, by mnie to przepełniło!

Pojaw się na tronie Ra! - tron Ra to choryzont na którym wyłania się Słońce

Otwórz drogi Khu! - magiczna istota człowieka, pierwiastek duchowy a także aura otaczająca ciało. Khu objawia wszystkie czyny będące wyrażeniem ukrytej Woli. Świetlista Jaźń. Nazywana bywa rónież akhu. Przedstawiano ją jako ptaka na tle pełni, o fosforyzujących skrzydłach i głowie ze światła. Jest to duchowa inteligencja, aktywna, świadoma osobowość, która posiada dwie formy: wyższą i niższą.
- niższa forma Khu jest siedzibą inteligencji i percepcji umysłowej.
- wyższa forma Khu jest stroną duchową człowieka.

Oświetl drogi Ka! - Ka to energia życiowa aspiranta, zasada witalności, promień zesłany przez Słońce. Opisywane jest jako wewnętrzne ja, zasada ciała, jaźń wewnętrzna, ochronny geniusz. Jest transcendentną częścią człowieka. Ka powiązana jest ze zmysłami, percepcją i świadomością. Jest to suma wszystkich zmysłów. Wizualnie Ka widoczna jest jako lekki cień. To eteryczne i astralne ciało. Ka może się wedle woli oddzielać i ponownie łączyć z ciałem. Posiada więc możliwość swobodnego poruszania się. W wierzeniach starożytnych Egipcjan Ka jawi się jako sobowtór, wymagający po śmierci zarówno jedzenia, picia, jak i przyjemności. Po śmierci mógł on cieszyć się życiem pozagrobowym pośród bogów.

Khabs przenika na szlaku – Khabs (Khabit) to Gwiazda, tajemne wewnętrzne światło L.V.X. Można je rozumieć jako Światło Gnozy, które spływa na adepta w chwili iluminacji. Khaibit oznacza "zasłonę" dlatego też opisywane bywa jako Cień i Pamięć. Khabs zawiera całą przeszłość jednostki związaną z tym i poprzednimi żywotami. Jest to świadomość swojej indywidualności. Khabs nazywane bywa też mieszkańcem progu. W Khabs zbiega się moc siedmiu planet by móc przejawić się w każdej jednostce.

Do zrozumienia zależności pomiędzy tymi pierwiastkami posłużmy się cytatem z Księgi Prawa: "Khabs jest w Khu, a nie Khu w Khabs". Wynika z niego, że źródło duchowego poznania leży tylko i wyłącznie w nas samych. Dusza ludzka jako centrum wszechświata. Już starożytni posiadali określone poglądy na budowę człowieka. Według nich nie jest ona jednorodna, lecz tworzy ją kilka zespolonych ze sobą odrębnych zasad. Ciało fizyczne człowieka stanowi tylko wehikuł, narzędzie dla niematerialnej duszy. Jak twierdzi Roman Bugaj “niewidzialne „ciała” tej duszy były zwykle zjednoczone w Ka, fluidalu, który odpowiada wprowadzonemu później przez Paracelsusa pojęciu „ciała astralnego””. Współcześni okultyści i teolodzy często spierają się co do ilości niefizycznych ciał człowieka. Nie ma to jednak znaczenia, gdyż moim zdaniem przechodzą one w siebie płynnie i mało istotne jest kto w którym miejscu wytycza między nimi granicę.

Aum (OM) - nieprzemijalna i niewyczerpana transcendentalna wibracja dźwiękowa. Mantra ta uznawana jest za świętą. Stanowi emanacyjną podporę wszystkich istniejących rzeczy i nawiązuje do kosmologii wyzwolenia. Jest postrzegana jako dźwięk powstania Wszechświata. Zapewnia wewnętrzną harmonię, spokój umysłu, a także kontakt z absolutem. Aum interpretuje się jako wyraz ducha stwórczego (sylaba-nasienie), słowa, jak i trzech stanów człowieka: jawy, marzenia sennego i głębokiego snu, trzech władz: działania, poznania, woli. 
Wibrując Aum należy myśleć i być przekonanym, że jej wibracja przenika całą istotę. Pomaga ona między innymi w oczyszczeniu fizycznych, emocjonalnych, mentalnych i subtelnych aspektów jaźni.

Zapis mantry OM:

Spraw, by mnie to przepełniło! - Wyrażenie pragnienia by spłynęło na nas Światło Gnozy, byśmy nawiązali Konwersację z naszym Najświętszym Aniołem Stróżem i doznali oświecenia.

A zatem twe światło jest we mnie & jego
czerwony płomień jest jako miecz w mym ręku
ustanawiający twój ład.

twe światło jest we mnie -  Fragment ten można rozumieć na kilka sposobów: wewnętrzne światło to Jaźń. Jest to prawdziwa istota wszystkich rzeczy znanych i nieznanych powiązana z Kether. Proces rozwoju polega na odsłanianiu światła własnej Jaźni. Fragment ten można też traktować jako sugestię, by ponownie odnaleźć swą dziecięcą, wewnętrzną jasność, która wyraża się radością i spontanicznością. Jeśli spojrzeć na powyższy fragment w całosci, to dostrzec w nim można oczywistą wskazówke, że Światło Gnozy znajduje sie w nas. Wraz z dostąpieniem oświecenia uzmysławiamy sobie naszą prawdziwą Wolę i zaczynamy wcielać ją w życie.

Istnieją sekretne drzwi, które stworzę, aby ustanowić twą drogę we
wszystkie strony świata (są to adoracje, któreś
 spisał), albowiem jest powiedziane:

sekretne drzwi (brama) - Symbolicznie brama to przejście między dwoma światami, zewnętrznym i wewnętrznym, znanym i nieznanym, między "tym" fizycznym światem, a "tamtym" pozaziemskim. W powyższym fragmencie drzwi są metaforą praktyk mających na celu rozpoczęcie naszej transformacji i przygotowanie do podjęcia Wielkiego Dzieła. Cytat ten wskazuje na Czterokrotną adorację Słońca jako rytuał umozliwiający nam utożsamienie się z boskością i zjednoczenie z nią na poziomie pozacielesnym (ustanowić twą drogę we wszystkie strony świata). Brama ofiarowuje wstęp, oraz ochronę i tak też Liber Resh umożliwia nam uszlachetnienie siebie oraz pełni wspomnianą funkcje rytuału odpędzajacego. Bramę (drzwi) charakteryzuje pewność i stabilność i dlatego naszą praktykę należy wykonywać regularnie.

adoracje, któreś spisał - Chodzi tu o adorację pochodzącą z Liber AL vel Legis którą tu rozpatrujemy. Jest to fragment Księgi Prawa, która podyktowana została Skrybie przez Aiwassa.

Światło jest moje; jego promienie mnie trawiące;
Stworzyłem sekretne drzwi wszakże
Do Domostwa Ra i Tum prowadzące,
I Khefry, i Ahathoor także.

Światło jest moje; jego promienie mnie trawiące - Zgodnie z przesłaniem Liber AL vel Legis "Każdy mężczyzna i każda kobieta to gwiazda". Co za tym idzie każdy z nas świeci i własnym, transcendentnym światłem duszy. Światło poznania pulsuje w naszym wnętrzu.

Stworzyłem sekretne drzwi wszakże
Do Domostwa Ra i Tum prowadzące, I Khefry, i Ahathoor także - adoracje Liber Resh prowadzą nas ku aspektom boskości z którymi się jednoczymy. Przejawiają sie one pod postacią bóstw Ra, Tum, Khefry oraz pięknej Ahathoor.

Jestem twym Tebańczykiem, o Mentu,
Prorokiem Ankh-af-na-Khonsu!
Poprzez Bes-na-Maut w pierś się biję;
Poprzez mądrą Ta-Nech czar swój tkam.


Jestem twym Tebańczykiem, o Mentu, Prorokiem Ankh-af-na-Khonsu:
Ankh-af-na-Khonsu (Ankh-f-n-Khonsu, Ankh-ef-en-Khonsu, Ankhef-en-Khonsu) był wielkim kapłanem i prorokirm boga Mentu. Żył i władał w Tebach za panowania 25 i 26 dynastii. Imię kapłana oznacza "Jego życie jest w Khonsu". Częścią składową jego imienia jest Ankh, czyli egipski symbol życia, płodności, ruchu i dynamiki. W sztuce egispkiej Ankh przedstawiano głównie w rękach bogów i władców. Ankh-af-na-Khonsu był poprzednim wcieleniem Mistrza Theriona. Odkrycie przez niego pogrzebowej steli (Stela Objawienia) Ankh-af-na-Khonsu poprzedziło recepcję Księgi Prawa. W tym rytuale utożsamiamy się z tebańskim kapłanem przyzywającym bogów.

bóg Mentu (Montu, Montju, Mont) - bóg wojny czczony w Hermonthis i Tebach. Uznawany jest za personifikację żaru słonecznego. W Średnim Państwie był opiekuńczym bogiem władców wywodzących się z Teb. Objawia sie jako wojownik z głową sokoła ozdobioną tarczą słoneczną z dwoma piórami. Jego atrybutami są łuk i topór. Czasami pojawia się pod postacią świętego białego byka o czarnej głowie. Byk ten zwany jest Buchis (Bakh lub Bakha).

Poprzez Bes-na-Maut w pierś się biję; Poprzez mądrą Ta-Nech czar swój tkam - rodzice wielkiego kapłana. Imiona te istnieja też w odrębnej interpretacji gramatycznej. Zgodnie z treścią inskrypcji Steli Objawienia Ankh-af-na-Khonsu był synem "soby tej samej rangi, Bes-n-Maut, i kapłanki Amon-Ra, pani domu Ta-Nech". Bes-na-Maut odczytywane bywa jako Bes-en-Mut, a Ta-Nech jako Ta-neshet. Kapłan składa w tym fragmencie hołd swoim rodzicom, dzięki którym bije jego serca, a on może wielbić Mentu.

Jeśli rozbijemy imię Bes-na-Maut na części składowe otrzymujemy imiona dwóch kolejnych bóstw - Bes i Maut.

bóg Bes - najpopularniejsze domowe bóstwo całego Egiptu. Uważany niekiedy za jednego z późniejszych bogów egipskich. Miał łączyć atrybuty kilku pomniejszych bogów. Pokraczny i śmieszny, strzegł ludzi przed złym spojrzeniem i chronił przed wpływem złych mocy. Przyjazny ludziom, jego podobiznę umieszczano przy wejściu do domostwa. Bóstwo porodu, patronujące w życiu kobiety, opiekun dzieci, dawca spokojnego snu. Robiąc potworne miny, odstraszał również bestie, węże i owady. Starożytni uznawali Besa za boga szczególnie uzdolnionego muzycznie, dlatego często przedstawia się go grającego na flecie, harfie i tamburynie. Łączy się go z wszelkimi ludzkimi rozkoszami i przyjemnościami. Bes towarzyszył bogini Hathor w jej podróżach, opiekując się nią i rozweselając. Bóg ten ukazuje sie pod pod postacią garbatego karła ze spłaszczonym nosem, krzaczastymi brwiami i dużymi uszami. Charakteryzuje go też zwisający długi język i pokręcone kończyny. Odziany jest w lwią skórę przykrywającą ramiona. Głowę jego zdobi korona ze strusich piór. Widoczny jest tu związek pomiędzy lwią skórą na ramionach tego boga i jego funkcją ochronną, a magicznym pasem z Lemegetonu (patrz też pas lwiej skóry na nodze maga w talii Thota). Bóg ten pełni w egipskim panteonie podobną rolę do greckiego Pana.

bogini Maut (Mut) -  bogini bieba i bóstwo opiekuńcze Górnego Egiptu. Pani Iszeru. W Tebach uważana za personifikację oka słonecznego. Maut stanowiła ucieleśnienie instytucji rodziny i związanej z nią ochrony. Kojarzona jest z pierwotymi wodami z których wyłoniło się życie. Jest żoną Amon-Re i matką bogów Chonsu (Khonsu) i Mentu.. Ukazuje się pod postacią pięknej kobiety w złotym nakryciu głowy przypominających sępa oraz podwójną koroną. Objawia się niekiedy pod postacią białego sępa.
W niektórych interpretacjach Liber Resh imię Maut łączy się z boginą Maat zamast z Mut. Ma to swe uzasadnienie tylko, jeśli przyjmiemy, że obie boginie są aspektami jednego boskiego bytu. 

Co do i imienia Ta-Nech, jego drugi człon zdaje się brzmieć podobnie do Nekht (jednego z czternastu imion noszonych przez dusze Ra).

Niechaj Nuit swój gwiezdny splendor odkryje!
Zaproś mnie do swego Domostwa, bym
zamieszkał tam.
O uskrzydlony wężu światła, Hadicie!
Pozostań ze mną, Ra-Hoor-Khuicie!

bogini Nuit (Nut) - wiecznie rozciągnięta bogini nocnego niebna. nazywana jest Królowa Przestrzeni. W starożytnym egipcie należała do Wielkiej Enneady. Nuit należy do thelemicznej trójcy Nuit-Hadit-Ra-Hoor-Khuit. Przemawia w pierwszym rozdziale księgi Prawa. Nuit ukazuje się jako wygieta w łuk, piękna, naga kobieta, stojąca na rękach i nogach. Jej nagie ciało pokryte jest gwiazdami. Ręce i nogi bogini wyznaczają cztery kierunki świata. Starożytni uważali ją za patronkę zmarłych, przyjmującą ich do nieba. Współcześnie Nuit jest przez thelemitów uznawana za dopełnienie Hadita. Piękna bogini jest personifikacją nieskończenie rozległej przestrzeni. W Magick Without Tears czytamy: "Nuit jest dośrodkową energią, nieskończenie elastyczną, albowiem musi odpierać mocne ataki skierowane ku niej." Nieskończona przestrzeń Nuit gromadzi wszystkie światła na niebie, gwiazdy, które przyświecają ziemskiej świadomości. Gwiazdy te są dziećmi Słońca (nadświadomości) i Księżyca (podświadomości). 
Kiedy Słońce w swej wędrówce zbliża się ku zachodowi, Nuit połykała je, co powoduje nastanie nocy. Co rano o świcie bogini nieba rodzi Słońce ponownie, dając początek nowego dnia.
 

Nuit w hieroglifach

Niechaj Nuit swój gwiezdny splendor odkryje! Zaproś mnie do swego Domostwa, bym zamieszkał tam - jest to żarliwa prośba wyrażająca pragnienie kapłana by ujrzeć piękno nocnego nieba będącego nagim ciałem Nuit. Pragnie on dołączyć do pozostałych gwiazd błyszczących na jej ciele, zajmując tam należne sobie miejsce ("Każdy mężczyzna i każda kobieta jest gwiazdą." AL I:3).

bóg Hadit (Had, Hehedite) - personifikacja nieskończenie zacieśniajacego się punktu, oraz źródło życia. Starożytni egipcjanie czczcili go pod postacią uskrzydlonego dysku słonecznego. Był on dla nich formą Horusa. Kult jego rozwijał się w mieście Behdet (Behedit). Hadit jest obecny w II rozdziale Liber AL vel Legis i stanowi część thelemicznej trójcy bóstw. Symbolizuje on nieskończenie mały, lecz wszechobecny punkt, utożsamiany czasem z jednostkową świadomością. Według Magick Without Tears: "Hadit zaś, jako odśrodkowa energia, nieustannie poszukuje penetracji nieznanego." Oznacza on więc również ruch. Utożsamia się go z Khabs lub hinduskim Atmanem. Hadit jest dopełnieniem Nuit. Jest centralnym punktem (bindu) nieskończonego wymiaru Nuit i reprezentuje jednostkę w odniesieniu do niej, samoświadomy punkt widzenia, który doświadcza życia i bogini.

uskrzydlony dysk słoneczny w hieroglifach:

Skutkiem interakcji sił reprezentowanych przez Nuit i Hadita jest zamanifestowana rzeczywistość. Zjednoczenie tych dwóch sił reprezentowane jest przez Ra-Hoor-Khuita

Miłość jest prawem, miłość podług woli.