Z okazji Przesilenia letniego i Nocy Kupały pragnę życzyć wam słonecznego lata. Przy okazji chciałbym podzielić się z wami owocem długich prac. Oddaję w wasze ręce thelemiczny rytuał adoracji Słońca wraz z analizą jego etapów.
Czterokrotna adoracja Słońca (Liber Resh vel Helios sub figura CC)
0. Oto adoracje, które mają wykonywać aspiranci A.'.A.'. .
I. Niechaj aspirant wita Słońce o brzasku, zwrócony twarzą na wschód ze znakiem właściwym swojemu stopniowi. I niechaj rzeknie donośnym głosem:
Chwała Tobie, któryś jest Ra wschodzącym,
I Tobie, któryś jest Ra pełnym mocy,
Podróżującym po niebiosach w łodzi
O wschodzie Słońca
Tahuti stoi pełen chwały na dziobie,
A Ra-Hoor czuwa u steru.
Przywołuję Cię z Siedziby Nocy!
2. Niechaj powita Słońce także w południe, zwrócony twarzą na południe ze znakiem właściwym swojemu stopniowi. I niechaj rzeknie donośnym głosem:
Chwała Tobie, któraś jest Hathor Triumfującą,
I Tobie, któraś jest Hathor pełną piękna,
Podróżującą po niebiosach w łodzi
W połowie drogi Słońca.
Tahuti stoi pełen chwały na dziobie,
A Ra-Hoor czuwa u steru.
Przywołuję Cię z Siedziby Poranka!
3. Niechaj powita Słońce także o zmierzchu, zwrócony twarzą na zachód ze znakiem właściwym swojemu stopniowi. I niechaj rzeknie donośnym głosem:
Chwała Tobie, któryś jest Tum zachodzącym,
I Tobie, któryś jest Tum pełnym radości,
Podróżującym po niebosach w łodzi
O zachodzie Słońca.
Tahuti stoi pełen chwały na dziobie,
A Ra-Hoor czuwa u steru.
Przywołuję Cię z Siedziby Dnia!
4. I w końcu, o północy, niechaj powita Słońce, zwrócony twarzą na północ ze znakiem właściwym swojemu stopniowi, wypowiadając donośne słowa:
Chwała Tobie, któryś jest Cheprem w ukryciu,
I Tobie, któryś jest Cheprem pełnym ciszy,
Podróżującym po niebiosach w łodzi
O północnej godzinie Słońca
Tahuti stoi pełen chwały na dziobie,
A Ra-Hoor czuwa u steru.
Przywołuję Cię z Siedziby Wieczoru!
5. Po każdej z tych inwokacji powinno się wykonać znak milczenia, a następnie adorację przekazaną przez przełożonego (adoracje z Liber AL vel Legis: III:37-III:38). Następnie, należy oddać się świętej medytacji.
6. Kiedy się wykonuje te adoracje, dobrze jest przyjąć postać Boga, którego się adoruje, jak gdyby jednoczyło się z Nim w adoracji Tego, co jest ponad Nim.
7. W ten sposób, należy przez cały czas pamiętać o Wielkim Dziele, które ma się wykonać. Praktyka ta pomaga w zdobyciu sił koniecznych do osiągnięcia Kamienia Mądrości, Summum Bonum, prawdziwej mądrości i doskonałego szczęścia.
Adoracja z Liber AL vel Legis (III:37-III:38):
III:37
Ostatecznie objawiona jedności!
Wielbię twego oddechu powiew,
Przerażający Boże na wysokości,
Który sprawiasz, iż śmierć i bogowie
Drżą i boją się –
Ja, ja wielbię cię!
Pojaw się na tronie Ra!
Otwórz drogi Khu!
Oświetl drogi Ka!
Khabs przenika na szlaku.
By mnie podnieciło bądź uspokoiło!
Aum! spraw, by mnie to przepełniło!
III:38
A zatem twe światło jest we mnie & jego
czerwony płomień jest jako miecz w mym ręku
ustanawiający twój ład. Istnieją sekretne drzwi,
które stworzę, aby ustanowić twą drogę we
wszystkie strony świata (są to adoracje, któreś
spisał), albowiem jest powiedziane:
Światło jest moje; jego promienie mnie trawiące;
Stworzyłem sekretne drzwi wszakże
Do Domostwa Ra i Tum prowadzące,
I Khefry, i Ahathoor także.
Jestem twym Tebańczykiem, o Mentu,
Prorokiem Ankh-af-na-Khonsu!
Poprzez Bes-na-Maut w pierś się biję;
Poprzez mądrą Ta-Nech czar swój tkam.
Niechaj Nuit swój gwiezdny splendor odkryje!
Zaproś mnie do swego Domostwa, bym
zamieszkał tam.
O uskrzydlony wężu światła, Hadicie!
Pozostań ze mną, Ra-Hoor-Khuicie!
---------------
Analiza rytuału
I. Cel rytuału
Celem Liber Resh jest inwokacja, zjednoczenie i utożsamienie się ze słonecznym Bogiem, który przejawia się pod postacią swoich czterech form. Jak zauważył Israel Regardie "truizmem jest stwierdzenie, że światło to życie. Jedno i drugie zależy od Słońca, które staje się przeto symbolem Boga." Bóg solarny to ucieleśnienie odrodzenia, życia i nowego początku. Powszechnie przedstawiany jest jako umierające i odradzające się bóstwo. Słoneczne bóstwo posiada wiele imion (hipostaz). Mimo, że Bóg jest jednością, słońce, będące jego symbolem, wygląda inaczej podczas każdej z czterech faz swego funkcjonowania: brzasku, południa, zmierzchu, i nocy. Dlatego też adoracje wykonuje się o tych czterech porach. Rytualne gesty które wykonujemy afirmują naszą więź ze Słońcem.
Ten krótki rytuał ma również przypominać aspirantowi w równych odstępach czasu o Wielkim Dziele. Z jego pomocą aspirant może wejść w kontakt z duchowymi energiami Słońca, przyciągnąć je do siebie i zbalansować w swoim wnętrzu. Zdaniem Israela Regardie "w poprzednich wielkich epokach człowiek odczuwał intuicyjną więź z naturą i otaczajacym go życiem. Czuł się jednością ze światem żywiołów. Żyjąc pełnią życia, oddawał cześć słońcu jako widzialnemu symbolowi nieznanego Boga, w którym żyjemy, działamy i przebywamy." Dlatego też praktyka Liber Resh pomaga nam uświadomić sobie źródła życia, miłości i wolności. Jest to doskonały rytuał heliolatrii. Adoracje poniższych godform to praca z archetypami. Praktyka ta pełni też funkcę ochronnego, odpędzającego rytuału rozciągniętego na okres całej doby.
II. Informacje ogólne
1. Tytuł
Liber Resh vel Helios to po przetłumaczeniu Resz - Księga Słońca.
Helios to grecka personifikacja Słońca. Jasnego i błyszczącego boga Heliosa wyobrażano sobie jako młodego mężczyznę, noszącego na głowie koronę z promieni słonecznych. Codziennie o świecie wyjeżdżał on znad brzegów Oceanu na nieboskłon w swym złocistym rydwanie zaprzężonym w cztery ogniste rumaki i wędrował przez cały dzień po niebie, aż wreszcie docierał na zachodnie krańce świata, gdzie kąpał swe konie w chłodnych falach rzeki otaczającej Ziemię. Następnie powracał z zachodu na wschód, przepływając ocean w złotej czaszy, aby nazajutrz znowu podjąć swą nigdy nie kończącą się podróż. Helios występuje często w mitach jako bóg, który wszystko widzi i wszystko wie. Był zwyczaj wzywać Heliosa na świadka podczas przysięgi jako wszystkowidzące bóstwo i modlić się doń o wschodzie i zachodzie słońca, ale nie miał on w Grecji ani świątyń, ani licznych ołtarzy. Jedynie wyspa Rodos oddawała mu cześć przed wszystkimi innymi bogami.
W Egipicie było miasto Heliopolis do którego również pośrednio nawiązuje tytuł Liber Resh. W Heliopolis czczeni byli między innymi następujacy bogowie: Atum, Horus oraz Re-Horachte. Z miastem tym wiązano też historię "ptaka słonecznego" - feniksa.
2. Objaśnienia i wytyczne
Rytuał ten powinien być wykonywany na przecięciu ścieżek Samekh i Peh, które usytuowane są na Drzewie Życia. Instrukcję te należy rozumieć następująco: wschód przypisujemy sefirze Tiferet, południe - Netzach, zachód - Yesod, a północ Hod. Kierunki te reprezentują równowagę i pełnię. Cztery ćwiartki przyporządkowane zostają odpowiednim pozycjom słońca, żywiołom oraz porom roku. Oś przebiegająca od wschodu na zachód reprezentuje zasadę żeńską, natomiast oś północ-południe, zasadę męską. Zachodzi tu doskonałe zrównoważenie, które jest niezwykle ważne dla realizacji Wielkiego Działa. By doskonale zbalansować wspomniane energie aspirant winien odprawiać reguralnie wszystkie cztery adoracje. Należy je recytować z szacunkiem, wibrując z pełną mocą. Nie należy nigdy zaniedbywać czterokrotnej adoracji Słońca, gdyż za jej pośrednictwem potwierdzamy swoje miejsce w naturze i jej harmonii.
Do adoracji Słońca w jego czterech kluczowych punktach wędrówki służy nam parafraza hieroglifów pochodzących ze Steli Objawienia. Po adoracji wykonywanej o świcie, jeśli czas pozwala, zaleca się wykonać Powitanie Słońca (Surya Namaskara).
Skupmy się teraz na pojęciu adoroacji i inwokacji. Adorować to innymi słowy oddawać cześć i wielbić. Inwokować znaczy przywołać boską siłę a następnie utożsamić się z nią wynosząc siebie do jej poziomu. Adoracja wędrujacego Słońca kolejno w czterech stronach świata oznacza, że uznajemy iż nie umiera ono wraz z nastaniem nocy, jak uważali starożytni. Jest to znaczna zmiana w stosunku do Eonu Ozyrysa w którym stosowano powszechnie formułę umierajacego boga (Jezusa, Kryszny, Ozyrysa, Quetzalcoatla, Adonisa, itd). Słońce symbolizowało wtedy śmierć i odrodzenie się jaźni. Eon Horusa z kolei głosi, że Słońce jest wieczne i niezmienne a my tylko obracamy się wokół niego. Jest to niezwykle istotne, gdyż my także jesteśmy gwiazdami (Liber AL I: 3). Wszyscy jesteśmy odrębni, szczególni i wieczni - byliśmy, jesteśmy i trwać będziemy. Praktyka Liber Resh niweluje więc strach przed śmiercią, uświadamiając, że cykle naszej egzystencji nigdy nie przeminą. Ten z pozoru prosy rytuał jest doskonałą formą bhaktijogi.
3. Znaki stopni.
W Liber Resh Aleister Crowley instruuje aspiranta, by wykonywał inwokację przyjmując znak właściwy jego stopniowi. Rytuał ten został napisany dla członków zakonu Argenteum Astrum. Struktura tego zakonu podzielona jest na stopnie. Każdemu z nich przypisany jest odpowiedni znak-postawa. Podczas inwokacji Słońca należy przyjąć odpowiednią postawę powiązaną z sefirą kierunku:
-dla wschodu sa to cztery znaki L.V.X. - Znak Zabitego Ozyrysa, Znak Izydy Żałobnej, Znak Apofisa-Tyfona oraz Znak Zmartwychwstałego Ozyrysa,
-dla południa Znak Tum-esz-neit,
-dla zachodu Znak Szu
-dla północy Znak Auramot.
Jak już wspomnieliśmy Crowley przypisał w tym rytuale każdemu z kierunków świata pewną sefirę. Znaki zostały więc przydzielone kierunkom z których inwokujemy Słońce na podstawie ich związku z odpowiednią sefirą. Istnieje jeszcze alternatywne przyporządkowanie znaków nie na podstawie ich przypisania sefirze, lecz żywiołowi ze względu na stronę świata. W tym wariancie dla wschodu będzie to Znak Szu, dla południa Znak Tum-esz-neit, dla zachodu Znak Auramot i dla północy Znak Seta. My przyjmiemy tu oryginalne przypisanie znaków sefirom. Gesty te zostaną opisane poniżej.
4. Analiza poszczególnych etapów.
Każdy wers adoracji opisuje kolejne etapy wędrówki Słońca oraz właściwości jej stacji.
4.1) Przywołanie Ra
Chwała Tobie, któryś jest Ra wschodzącym,
I Tobie, któryś jest Ra pełnym mocy,
Podróżującym po niebiosach w łodzi
O wschodzie Słońca
Tahuti stoi pełen chwały na dziobie,
A Ra-Hoor czuwa u steru.
Przywołuję Cię z Siedziby Nocy!
a) znaczenie kierunku, żywiołu, sefiry oraz znak.
Znaki L.V.X.
Są to cztery znaki L.V.X. będące gestami magicznymi "rozciągającymi światło". Należą do nich:
-Znak Zabitego Ozyrysa (Krzyż)
- Znak Izydy Żałobnej (L)
- Znak Apofisa-Tyfona (V)
- Znak Zmartwychwstałego Ozyrysa (X)
Jest to sekwencja gestów, które wykonujemy po sobie, poczym pozostajemy w Znaku Zmartwychwstałego Ozyrysa wykonując inwokację Ra.
Znak Zabitego Ozyrysa (Krzyż) (Osiris Slain)
Znak stopnia: 5°=6
Powiązany z sefirą: Tiferet
Stopy trzymane razem, ramiona wyciągnięte w bok na wysokości barków z dłońmi skierowanymi do góry, głowa wygięta do tyłu.
Znak Izydy Żałobnej (L) (Swastyka) (Isis Mourning)
Powiązany z sefirą: Tiferet
Głowa schylona w lewą stronę. Prawa ręka podniesiona, dłoń skierowana w stronę głowy. Przedramię tworzy z ramieniem kąt prosty, jest wyciągnięte do góry, podczas gdy ramię znajduje się na wysokości barków. Lewa ręka wyciągnięta identycznie lecz ku dołowi. Prawa noga lekko zgięta i spoczywa na przedniej części stopy.
Znak Apofisa-Tyfona (V) (Trójząb) (Typhon)
Powiązany z sefirą: Tiferet
Stopy trzymane razem, ramiona wzniesione nad głową jakby w geście błagalnym, głowa wygięta do tyłu.
Znak Zmartwychwstałego Ozyrysa (X) (Pentagram) (Osiris Risen)
Powiązany z sefirą: Tiferet
Stopy trzymane razem, ramiona skrzyżowane na klatce piersiowej, głowa lekko pochylona.
wschód - miejsce z którego przybywa światło wyłaniającego się Słońca. Symbolizuje początek, narodziny, nowe siły oraz nadejście nadziei. Kojarzy się go z przebudzeniem i oświeceniem. Kierunek powiązany z żywiołem Powietrza. Przypisaną mu porą roku jest wiosna.
żywioł Powietrza - aktywny, ruchliwy, męski. Pozostaje w ścisłym związku z oddechem. Powietrze często uchodzi za subtelne, materialne królestwo pośrednie pomiędzy dziedziną ziemską a duchową. Często widziano w nim niewidzialnego, ale odczuwalnego w swych skutkach ducha. Łączony z męskim pierwiastkiem. Astrologicznie powiązany z zodiakiem poprzez Bliźnięta, Wagę i Wodnika. Przypisanym mu zmysłem jest powonienie, cherubem zaś orzeł.
Tiferet (Tifereth) - szósta sefira. Znana jest pod nazwami Piękno, Harmonia, Ozdoba. Znajduje się w centrum kabalistycznego Drzewa Życia. Jest to stadium pośrednie między człowiekiem a boskością. Sefira ta należy do świata kreacji (Briah). Jej położenie w centrum Filaru Równowagi łączy ją z wszystkimi sefirotami, oprócz sefiry Malchut. Jest to miejsce w którym składa się w ofierze starą osobowość, aby uzyskać wgląd i zrozumienie. Jej planetą jest Słońce, liczbą zaś 1. Boskimi odpowiednikami Tiferet są bóstwa słoneczne (solarne) - Ra, Apollo, Swaróg. Boskim imieniem tej sefiry jest Aloah Va-Daath.
Cnota Tiferet: oddanie Wielkiemu Dziełu.
Ra jest jednym z głównych bóstw słonecznych. Jego imię wymawia się Rah lub Ray. Przez starożytnych egipcjan był czczony jako stwórca świata i pan ładu we Wszechświecie. Wyobrażano go sobie jako potężnego mężczyznę z głową sokoła, noszącego podwójną koronę Egiptu Górnego i Dolnego oraz insygnia władzy królewskiej. W hieroglifach przedstawiano go za pomocą otwartych ust, wyciągnętych rąk oraz wyobrażenia boga zasiadającego na tronie. Na jego głowie znajdują się słońce oraz wąż Ureusz.
Ra w hieroglifach:
W ciągu dnia Ra podróżuje w swojej barce poprzez nieboskłon od wschodu do zachodu słońca. Po zmroku kontynuował zaś swą podróż pod powierzchnią naszej ziemi przez niebo podziemne. Podczas nocnego rejsu po drugiej stronie, łódź chroni słoneczne energie przed ich rozproszeniem i unicestwieniem. Dodatkowej ochrony Re i towarzyszącej mu świty bogów zapewnia Set, który walecznie broni załogi przed przeróżnymi potwornościami a zwłaszcza przed Apepem. Pradawny wąż jest symbolem rozbudzonych atawizmów i pozbawionej kontroli energii Kundalini. Bezustannie próbuje on połknać łódź bogów.
c) analiza przywołania
"pełnym mocy" - moc, czyli siła to jeden z tytułów 5 sefiry Geburah położonej na środku filaru surowości. Jest ona związana z Marsem. Widoczny jest tu wszechobecny wpływ tej planety na wschodzące słońce (litera Peh).
"podróżującym po niebiosach w łodzi" - łódź czyli barka lub berkantyna. Ustęp ten odnosi się do łodzi seket. Seket można przetłumaczyć jako "gorąca łódź". Nie tylko niesie ona Ra po niebiosach, lecz stanowi dla niego sama w sobie ochronę. Widoczne jest tu nawiąznie do tarotowej karty VII: Rydwan. Załogę barki stanowią bogowie stworzenia, poznania, wiedzy i magii. W starożytności łódź często stanowiła środek transportu dla dusz zmarłych do zaświatów. W Eonie Horusa nabrała ona symboliki wiecznej wędrówki i jak wspomnieliśmy wskazuje na nieśmiertelność i nieprzemijalność.
"Tahuti stoi pełen chwały na dziobie" - Thot (Tahuti lub Tehuti) jest patronem mądrości i bogiem magii. Jest uznawany za wynalazcę hieroglifów oraz autora Księgi Thota. Jemu ludzkość zawdzięcza między innymi kalendarz, arytmetykę i geometrię. Tahuti pełni również rolę bóstwa księżycowego. Zgodnie z egipską mitologią jest mężem bogini Maat. Pełnił rolę boskiego lekarza a w zaświatach sądził ludzi krzywdzących zwierzęta. Przedstawia się go jako pawiana (w tej formie widniej na karcie tarota I: Magus), bądź człowieka z głową ibisa. Stojąc na dziobie barki przyjmuje tę drugą formę. Jego odpowiednikami są Hermes i Merkury.
"A Ra-Hoor czuwa u steru" - Ra-Hoor-Khuit to aktywna forma Horusa. Jest bogiem wojownikiem, cechują go więc męstwo i waleczność. Patrz Liber AL vel Legis (III:3): "Niech będzie wpierw zrozumiane, iż jestem bogiem wojny i Zemsty. Twardo z nimi postąpię." Objawia się jako mężczyzna o jastrzębiej głowie lub pod zwierzęcą postacią tegoż ptaka. Nazywany bywa bogiem "siły i ciszy". Jest to dzieciątko Horus po przejściu inicjacji seksualnej. Stąd też jego tytuł "Koronowane i Zwycięskie Dziecko". Ra-Hoor-Khuit jest jastrzębiogłowym Panem obecnego Eonu. Staroeoniczna forma jego imienia brzmiała Re-Horachte (lub też Ra-Horachte, Ra-Horachty), co tłumaczy się jako "Ra, który jest Horusem na Horyzoncie" lub "Ra jako Horus - Pan Dwóch Horyzontów".Uznawano go za patrona faraonów. Ra-Hoor-Khuit wraz z Nuit i Haditem są głównymi narratorami Księgi Prawa. Trójca ta widnieje też na Steli Objawienia. Bóg ten jest powiązany z kartą tarota XX: Aeon.
Re-Horachte w hieroglifach:
4.2 Przywołanie Hathor
Chwała Tobie, któraś jest Hathor Triumfującą,
I Tobie, któraś jest Hathor pełną piękna,
Podróżującą po niebiosach w łodzi
W połowie drogi Słońca.
Tahuti stoi pełen chwały na dziobie,
A Ra-Hoor czuwa u steru.
Przywołuję Cię z Siedziby Poranka!
a) znaczenie kierunku, żywiołu, sefiry oraz znak.
Znak Tum-esz-neit (Thoum-aesh-neith)
Powiązany z sefirą: Necach
Przedramiona wzniesione na wysokości czoła. Palce wskazujące i kciuki obu rąk stykają się z sobą tak, żeby tworzyły trójkąt nad oczami.
południe - siłą południa jest eksploracja, poszukiwanie, doświadczanie ale też pełnia i potencjał. Oznacza rozkwit, dojrzałość. Kierunek powiązany z żywiołem Ognia. Południe symbolizuje bogactwo i służenie innym oparciem. Przypisaną mu porą roku jest lato.
żywioł Ognia - pozostaje w bezpośrednim związku ze Słońcem. Niszczycielska moc Ognia utożsamiana jest z drogą prowadzącą do nowych narodzin na wyższym stopniu wtajemniczenia i rozwoju duchowego. Łączony z męskim pierwiastkiem. Astrologicznie powiązany z zodiakiem poprzez Barana, Lwa i Strzelca. Przypisanym mu zmysłem jest wzrok, cherubem zaś lew.
Necach (Netzah, Nitzach) - siódma sefira kabalistycznego Drzewa Życia. Położona jest u stóp Kolumy Miłosierdzia. Jej tytuł to Zwycięstwo. Jest to sfera miłości i duchowej pasji, bezpośrednich reakcji i instynktów zwierzęcych. Liczbą tej planety jest 1. Przypisanym jej boskim imieniem jest Jehovah Tzabaoth. Planetą Necach jest Wenus.
Cnota Necach: Bezinteresowność.
b) Hathor (Ahathoor,Het-heret, Het-Heru) - Imię jej oznacza "Dom Horusa". piękna bogini nazywana "matką Światła". Jest uosobieniem Wielkiej Macierzy - niebiańską krową, która zrodziła cały wszechświat. Pełni funkcję bóstwa nieba, będąc zarówno boginią Słońca, jak i Księżyca. Uosabia część niebios rozpiętą pomiędzy wschodnim i zachodim horyzontem (stanowi uosobienie oka słonecznego). Jest też boginą piękna, miłości, muzyki i zabawy. Uznaje się ją za opiekunkę kobiet (w szczególności protektorkę żon faraona) i patronkę nekropolii. Troszczy się też o zmarłych doprowadzając ich do zaświatów (boginii zmarłych i pani podziemia). Hathor karmi głodne dusze swymi mlecznymi piersiami. W starożytnym egipcie bogini ta była też wiązana z corocznymi, cyklicznymi wylewami Nilu. W oczach egipcjan symbolizowało to rozlew prawód stworzenia zagarniających ponownie ziemię. Żyzny czerwony muł, który pozostawiały cofające się wody wskazywał na menstruację i poród. Hathor objawia się jako piękna boginii z krowimi uszami i rogami, pomiędzy którymi znajduje się dysk słoneczny. Przedstawiano ją też często podróżującą w łodzi (także w jej krowiej postaci). W Dendera, głównym ośrodku jej kultu, uważana była za małżonkę Horusa z Edfu. Była panią Nubii oraz Synaju. Uznaje sie ją za aspekt Izydy i wiąże z Nuit oraz Sechmet. Jej rola boginii piękna łączy ją z Wenus. Identyfikowano ją też z Psią gwiazdą - Syriusz (Sothis, Sept, Kanikuła). Przypisaną jej sefirą jest Necach.
Hathor w hieroglifach:
Chwała Tobie, któraś jest Hathor Triumfującą - Hathor tiumfuje, tak jak Słońce w swej pełni triumfuje w południe nad mrokami nocy. "Triumf" to inaczej "Zwycięstwo" - wers ten wskazuje na silny związek z sefirą Necach.
I Tobie, któraś jest Hathor pełną piękna - boginie piękna i miłości związane są z Wenus. Jak wspomnieliśmy wcześniej "Piękno" to też tytuł sefiry Tiferet (powiązanej z Słońcem).
4.3 Przywołanie Tum
Chwała Tobie, któryś jest Tum zachodzącym,
I Tobie, któryś jest Tum pełnym radości,
Podróżującym po niebosach w łodzi
O zachodzie Słońca.
Tahuti stoi pełen chwały na dziobie,
A Ra-Hoor czuwa u steru.
Przywołuję Cię z Siedziby Dnia!
a) znaczenie kierunku, żywiołu, sefiry oraz znak.
Znak Szu (Shu)
Znak stopnia: 2°=9
Powiązany z sefirą: Jesod
Ręce wzniesione do góry, tak by ramiona znajdowały się na wysokości barków, a przedramiona skierowane były do góry, tworząc z nimi kąt prosty.
zachód - symbolizuje zmierzch Słońca, przemijanie, spokój i harmonię. W ludzkiej świadomości kierunek ten utożsamiany jest z schyłkiem życia, starością, zbieraniem plonów. Zachód powiązany jest z żywiołem Wody. To tutaj dokonuje się symboliczna przemiana doświadczenia w wiedzę, a w odniesieniu do śmierci przejście z materii w ducha. Przypisaną zachodowi porą roku jest jesień.
żywioł Wody - symbolizuje pełnię wszelkich moliwości, a także prapoczątek jakiejkolwiek egzystencji, materię prima (patrz Atum). Najczęściej żywioł ten utożsamiany jest z z cielesną, psychiczną i duchową siłą oczyszczania oraz odnowy. Woda jest metaforą wieczności, duchowej płodności oraz życia duchowego. Często oznacza jednak niszczycielską siłę i przemijanie. Łączona jest z żeńskim pierwiastkiem. Astrologicznie połączona z Rakiem, Skorpionem, Rybami. Przypisanym Wodzie zmysłem jest smak, cherubem zaś człowiek.
Jesod (Yesod) - dziewiąta sefira kabalistycznego Drzewa Życia. Położona jest jako druga od podstawy Filaru Równowagi. Jej tytuł to Fundament (Podstawa), Wszystkość, Roztropność. Jest to miejsce zbiorowej nieświadomości. i wizji astralnych. Sefira ta jest kanałem doprowadzającym boską energię na ziemię. Zbiera i równoważy przeciwstawne energie sefir Hod i Necach. Planetą Jesod jest Księżyc, liczbą zaś 8. Przypisanym jej boskim imieniem jest Shaddai El Chai.
Cnota Jesod: Niezależność
b) Atum (Tum) - najstarszy z bogów którym oddawano cześć w On (Heliopolis). Atum jest solarnym bogiem reprezentującym zachodzące Słońce. Jego imię znaczy Całość, Całkowity, Kompletny. Uważany był też za boga-stwórcę, który najpierw stworzł sam siebie, by potem dzięki masturbacji powołać do życia pierwszych bogów i wyłonić świat z chaosu. Dlatego też uważany jest za jedność z której wyłoniła się wielość. Innymi słowy jest substratem kosmosu, a wszystko powstało z jego Ka. Ten niepohamowana natura twórcza Tuma jest jego najistotniejszą cechą. Posiada on jednak w swojej istocie również aspekt przeciwny. Powszechnie uznawany za uosobienie początku i doskonałości, stanowi też koniec wszechrzeczy. W każdej chwili może doprowadzić do zniszczenia świata, który sam powołał. Ten motyw przemijania i śmierci wiąże go z kierunkiem zachodnim. Tum symbolizuje ojca Ra - starego, znużonego boga, którego ogarnia zmęczenie. Atum odgrywał też ogromną rolę w wierzeniach w życie pozagrobowe u starożytnych egipcjan. Ukazuje się jako brodaty mężczyzna noszący na głowie królewską nemes (nemyss). W ikonografii jednak równie często zamiast królewskiej chusty, na skoroniach Atuma widnieje podwójna korona Egiptu. Czasami przedstawiano go jako bóstwo dwupłciowe (hermafrodytę - Kompletnego) - tego, który zapładnia sam siebie. Atum przybiera też postać węża, pod którą to reprezentuje koncept końca wszechświata. W sztuce Atuma przedstawiano jako członka rady Bogów. Jego wizerunek znajdował się też pod drzewem Iszad.
Chwała Tobie, któryś jest Tum zachodzącym - bóg, którego czas panowania przemija. Ukazane jest tutaj przemijanie i gaśnięcie - aspekt życia każdej istoty. Poprzedza ono przejście z świata materialnego do duchowego.
I Tobie, któryś jest Tum pełnym radości - radość wskazuje tu na euforię i rozbudzoną moc twórczą charakteryzującą Atuma. "Pełnia" to też "całość", czyli sens imienia tego boga. Widoczny jest tu też brak strachu i żalu u Atuma będącego na etapie przemijania. To on jest Końcem i on będzie też Początkiem.
4.4 Przywołanie Chepra
Chwała Tobie, któryś jest Cheprem w ukryciu,
I Tobie, któryś jest Cheprem pełnym ciszy,
Podróżującym po niebiosach w łodzi
O północnej godzinie Słońca
Tahuti stoi pełen chwały na dziobie,
A Ra-Hoor czuwa u steru.
Przywołuję Cię z Siedziby Wieczoru!
a) znaczenie kierunku, żywiołu, sefiry oraz znak.
Znak Auramot (Auramoth)
Powiązany z sefirą: Hod
Ręce wzniesione tak, żeby kciuki i palce wskazujące dłoni stykały się ze sobą na wysokości pępka, tworząc w tym miejscu odwrócony trójkąt.
północ - symbolizuje odpoczynek, regenerację, śmierć, zaświaty i okres między inkarnacjami. Mrok czasowo triumfuje nad Słońcem. Północ wyraża potęgę zimy i lodu. Personifikacją tej pory roku jest Morana - bogini słowiańska symbolizująca śmierć i zimę. Przypisaną północy porą roku jest zima. Koresponduje z nią żywioł Ziemi.
żywioł Ziemi - Starożytni widzieli początek świata w akcie zapłodnienia Ziemi przez Niebo. Porównuje się ją więc często do macicy. Ziemia jest też jednak miejscem do którego wszyscy wracamy po śmierci. Jednak po srogiej zimie, nasiona które przetrwały w ziemi kiełkują. Ziemia oznacza więc wieczny cykl umierania i ponownych narodzin. Jest tu więc widoczna analogia do boga Chepry. Żywioł Ziemi łączony jest z pierwiastkiem żeńskim. Astrologicznie powiązany z zodiakiem poprzez Pannę, Byka i Koziorożca. Przypisanym mu zmysłem jest dotyk. Cherubem tego żywiołu jest byk. Warto zauważyć, że bogini stojąca naprzeciw tego kierunku, na południu to piękna Hathor, którą często przedstawiano pod postacią krowy.
Hod - ósma sefira kabalistycznego Drzewa Życia, położona u stóp Filaru Surowości. Jej tytułami są Majestat, Chwała, Odbicie, Sława, Pokój. Jest to siła równoważąca i ucieleśniająca porządek. Reprezentuje świadomość form, jakie przyjmuje energia. Sefira ta symbolizuje intelekt i racjonalne myślenie, oraz przezwyciężenie zwierzęcych instynktów. Liczbą Hod jest 6. Powiązaną z nią planeta jest Merkury. Przypisanym jej boskim imieniem jest Elohim Tzabaoth.
Cnota Hod: Prawdomówność
b) bóg Khepra (Khephra, Kheph-Ra, Kheper, Kheperi, Khepri, Chepri) - solarny bóg zmartwychwstania często uważany za aspekt Atuma. Jego imię oznacza "stający się" lub "stwarzający sam siebie". Khepra posiada silny związek z symboliką zmartwychwstania. Bóg ten ukazuje się pod postacią mężczyzny z głową skarabeusza. W ikonografii przedstawia się go też jako chrząszcza toczącego dysk słoneczny. Dlatego też skarabeusz stał się symbolem wędrówki Słońca po niebie i symbolem odrodzenia. Egipcjanie wierzyli, że święte chrząszcze rodzą się z niczego (same z siebie). Przypisywano im boską moc stwórczą, podtrzymującą nieustannie życie. Stanowią symbol nieśmietelności i reinkarnacji i stąd też wspomniany związek Khepra z symboliką zmartwychwstania. Warto zauważyć, że w Świątyni Seta symbol skarabeusza - Xeper (wymawiane Khefer) oznacza proces "stawania się", mający na celu osiągnięcie wyższego stopnia duchowej świadomości i zrozumienie siebie. Oznacza świadomość i odpowiedzialność za ewolucję naszej psychiki.
Khepra w hieroglifach:
Chwała Tobie, któryś jest Cheprem w ukryciu - Khepra pozostaje ukryty, tak jak Słonce po zachodzie. Zostaje ono ukryte pod powierzchnią ziemi niczym kulka toczona przez żuka. Khepra toczy dysk słoneczny poprzez podziemne niebo, by w końcu Ra mógł ponownie wyłonić się na wschodzie. Wyobrażenie to wskazuje na nieśmiertelność duszy i ponowne narodziny.
I Tobie, któryś jest Cheprem pełnym ciszy - cisza (milczenie) wskazuje na związek z Hoor-Paar-Kraatem (Harpokratesem), czyli dzieciątkiem Horus. Jest to pasywna forma Horusa (Heru-Ra-Ha) przedstawiana jako małe dziecko ze wskazującym palcem prawej ręki na ustach (czasem jako ssący palec). W tradycji Hermetycznego Zakonu Złotego Brzasku Hoor-Paar-Kraat uznawany jest za Pana Milczenia. Reprezentuje też Wyższą Jaźń i Świetego Anioła Stróża.
5. Analiza adoracji zaczerpniętej z Liber AL vel Legis
Znak milczenie / Znak Harpokratesa (Harpocrates)
Wykonujemy go po każdej z powyższych inwokacji, poczym przechodzimy do adoracji z Liber AL, którą wykonujemy w Znaku Apofisa-Tyfona.
Ostatecznie objawiona jedności!
Ostatecznie objawiona jedności - jako, że bogów można uznać za duchowe hipostazy Słońca, określenie to poetycko podkreśla ich jedność. W różnych etapach wędrówki Słońca kolejni bogowie stają się jego manifestacją. W szczególności Hoor-Paar-Kraat i Ra-Hoor-Khuit stanowią jendość z Heru-Ra-Ha.
Wielbię twego oddechu powiew,
Przerażający Boże na wysokości,
Frament ten możemy potraktować jako wyraz bezgranicznego uwielbienia przez kapłana. Tchnienie bywa jednak często traktowane jako symbol kosmicznych sił ożywczych. Oddcech, czyli tchnienie symbolizuje też ducha. W wielu językach etymologia słowa "duch" nawiązuje do oddechu, czyli właśnie tchnienia.
"Na wysokości" to innymi słowy na niebieskim firmamencie.
Który sprawiasz, iż śmierć i bogowie
Drżą i boją się –
Ja, ja wielbię cię!
Podkreślony zostaje tu wojowniczy aspekt boga i jego potęga. Śmierć się go nie ima - kolejna wskazówka na nieśmiertelność.
Pojaw się na tronie Ra!
Otwórz drogi Khu!
Oświetl drogi Ka!
Khabs przenika na szlaku.
By mnie podnieciło bądź uspokoiło!
Aum! spraw, by mnie to przepełniło!
Pojaw się na tronie Ra! - tron Ra to choryzont na którym wyłania się Słońce
Otwórz drogi Khu! - magiczna istota człowieka, pierwiastek duchowy a także aura otaczająca ciało. Khu objawia wszystkie czyny będące wyrażeniem ukrytej Woli. Świetlista Jaźń. Nazywana bywa rónież akhu. Przedstawiano ją jako ptaka na tle pełni, o fosforyzujących skrzydłach i głowie ze światła. Jest to duchowa inteligencja, aktywna, świadoma osobowość, która posiada dwie formy: wyższą i niższą.
- niższa forma Khu jest siedzibą inteligencji i percepcji umysłowej.
- wyższa forma Khu jest stroną duchową człowieka.
Oświetl drogi Ka! - Ka to energia życiowa aspiranta, zasada witalności, promień zesłany przez Słońce. Opisywane jest jako wewnętrzne ja, zasada ciała, jaźń wewnętrzna, ochronny geniusz. Jest transcendentną częścią człowieka. Ka powiązana jest ze zmysłami, percepcją i świadomością. Jest to suma wszystkich zmysłów. Wizualnie Ka widoczna jest jako lekki cień. To eteryczne i astralne ciało. Ka może się wedle woli oddzielać i ponownie łączyć z ciałem. Posiada więc możliwość swobodnego poruszania się. W wierzeniach starożytnych Egipcjan Ka jawi się jako sobowtór, wymagający po śmierci zarówno jedzenia, picia, jak i przyjemności. Po śmierci mógł on cieszyć się życiem pozagrobowym pośród bogów.
Khabs przenika na szlaku – Khabs (Khabit) to Gwiazda, tajemne wewnętrzne światło L.V.X. Można je rozumieć jako Światło Gnozy, które spływa na adepta w chwili iluminacji. Khaibit oznacza "zasłonę" dlatego też opisywane bywa jako Cień i Pamięć. Khabs zawiera całą przeszłość jednostki związaną z tym i poprzednimi żywotami. Jest to świadomość swojej indywidualności. Khabs nazywane bywa też mieszkańcem progu. W Khabs zbiega się moc siedmiu planet by móc przejawić się w każdej jednostce.
Do zrozumienia zależności pomiędzy tymi pierwiastkami posłużmy się cytatem z Księgi Prawa: "Khabs jest w Khu, a nie Khu w Khabs". Wynika z niego, że źródło duchowego poznania leży tylko i wyłącznie w nas samych. Dusza ludzka jako centrum wszechświata. Już starożytni posiadali określone poglądy na budowę człowieka. Według nich nie jest ona jednorodna, lecz tworzy ją kilka zespolonych ze sobą odrębnych zasad. Ciało fizyczne człowieka stanowi tylko wehikuł, narzędzie dla niematerialnej duszy. Jak twierdzi Roman Bugaj “niewidzialne „ciała” tej duszy były zwykle zjednoczone w Ka, fluidalu, który odpowiada wprowadzonemu później przez Paracelsusa pojęciu „ciała astralnego””. Współcześni okultyści i teolodzy często spierają się co do ilości niefizycznych ciał człowieka. Nie ma to jednak znaczenia, gdyż moim zdaniem przechodzą one w siebie płynnie i mało istotne jest kto w którym miejscu wytycza między nimi granicę.
Aum (OM) - nieprzemijalna i niewyczerpana transcendentalna wibracja dźwiękowa. Mantra ta uznawana jest za świętą. Stanowi emanacyjną podporę wszystkich istniejących rzeczy i nawiązuje do kosmologii wyzwolenia. Jest postrzegana jako dźwięk powstania Wszechświata. Zapewnia wewnętrzną harmonię, spokój umysłu, a także kontakt z absolutem. Aum interpretuje się jako wyraz ducha stwórczego (sylaba-nasienie), słowa, jak i trzech stanów człowieka: jawy, marzenia sennego i głębokiego snu, trzech władz: działania, poznania, woli.
Wibrując Aum należy myśleć i być przekonanym, że jej wibracja przenika całą istotę. Pomaga ona między innymi w oczyszczeniu fizycznych, emocjonalnych, mentalnych i subtelnych aspektów jaźni.
Zapis mantry OM:
A zatem twe światło jest we mnie & jego
czerwony płomień jest jako miecz w mym ręku
ustanawiający twój ład.
twe światło jest we mnie - Fragment ten można rozumieć na kilka sposobów: wewnętrzne światło to Jaźń. Jest to prawdziwa istota wszystkich rzeczy znanych i nieznanych powiązana z Kether. Proces rozwoju polega na odsłanianiu światła własnej Jaźni. Fragment ten można też traktować jako sugestię, by ponownie odnaleźć swą dziecięcą, wewnętrzną jasność, która wyraża się radością i spontanicznością. Jeśli spojrzeć na powyższy fragment w całosci, to dostrzec w nim można oczywistą wskazówke, że Światło Gnozy znajduje sie w nas. Wraz z dostąpieniem oświecenia uzmysławiamy sobie naszą prawdziwą Wolę i zaczynamy wcielać ją w życie.
Istnieją sekretne drzwi, które stworzę, aby ustanowić twą drogę we
wszystkie strony świata (są to adoracje, któreś
spisał), albowiem jest powiedziane:
sekretne drzwi (brama) - Symbolicznie brama to przejście między dwoma światami, zewnętrznym i wewnętrznym, znanym i nieznanym, między "tym" fizycznym światem, a "tamtym" pozaziemskim. W powyższym fragmencie drzwi są metaforą praktyk mających na celu rozpoczęcie naszej transformacji i przygotowanie do podjęcia Wielkiego Dzieła. Cytat ten wskazuje na Czterokrotną adorację Słońca jako rytuał umozliwiający nam utożsamienie się z boskością i zjednoczenie z nią na poziomie pozacielesnym (ustanowić twą drogę we wszystkie strony świata). Brama ofiarowuje wstęp, oraz ochronę i tak też Liber Resh umożliwia nam uszlachetnienie siebie oraz pełni wspomnianą funkcje rytuału odpędzajacego. Bramę (drzwi) charakteryzuje pewność i stabilność i dlatego naszą praktykę należy wykonywać regularnie.
adoracje, któreś spisał - Chodzi tu o adorację pochodzącą z Liber AL vel Legis którą tu rozpatrujemy. Jest to fragment Księgi Prawa, która podyktowana została Skrybie przez Aiwassa.
Światło jest moje; jego promienie mnie trawiące;
Stworzyłem sekretne drzwi wszakże
Do Domostwa Ra i Tum prowadzące,
I Khefry, i Ahathoor także.
Światło jest moje; jego promienie mnie trawiące - Zgodnie z przesłaniem Liber AL vel Legis "Każdy mężczyzna i każda kobieta to gwiazda". Co za tym idzie każdy z nas świeci i własnym, transcendentnym światłem duszy. Światło poznania pulsuje w naszym wnętrzu.
Stworzyłem sekretne drzwi wszakże
Do Domostwa Ra i Tum prowadzące, I Khefry, i Ahathoor także - adoracje Liber Resh prowadzą nas ku aspektom boskości z którymi się jednoczymy. Przejawiają sie one pod postacią bóstw Ra, Tum, Khefry oraz pięknej Ahathoor.
Jestem twym Tebańczykiem, o Mentu,
Prorokiem Ankh-af-na-Khonsu!
Poprzez Bes-na-Maut w pierś się biję;
Poprzez mądrą Ta-Nech czar swój tkam.
Jestem twym Tebańczykiem, o Mentu, Prorokiem Ankh-af-na-Khonsu:
Ankh-af-na-Khonsu (Ankh-f-n-Khonsu, Ankh-ef-en-Khonsu, Ankhef-en-Khonsu) był wielkim kapłanem i prorokirm boga Mentu. Żył i władał w Tebach za panowania 25 i 26 dynastii. Imię kapłana oznacza "Jego życie jest w Khonsu". Częścią składową jego imienia jest Ankh, czyli egipski symbol życia, płodności, ruchu i dynamiki. W sztuce egispkiej Ankh przedstawiano głównie w rękach bogów i władców. Ankh-af-na-Khonsu był poprzednim wcieleniem Mistrza Theriona. Odkrycie przez niego pogrzebowej steli (Stela Objawienia) Ankh-af-na-Khonsu poprzedziło recepcję Księgi Prawa. W tym rytuale utożsamiamy się z tebańskim kapłanem przyzywającym bogów.
bóg Mentu (Montu, Montju, Mont) - bóg wojny czczony w Hermonthis i Tebach. Uznawany jest za personifikację żaru słonecznego. W Średnim Państwie był opiekuńczym bogiem władców wywodzących się z Teb. Objawia sie jako wojownik z głową sokoła ozdobioną tarczą słoneczną z dwoma piórami. Jego atrybutami są łuk i topór. Czasami pojawia się pod postacią świętego białego byka o czarnej głowie. Byk ten zwany jest Buchis (Bakh lub Bakha).
Jeśli rozbijemy imię Bes-na-Maut na części składowe otrzymujemy imiona dwóch kolejnych bóstw - Bes i Maut.
bóg Bes - najpopularniejsze domowe bóstwo całego Egiptu. Uważany niekiedy za jednego z późniejszych bogów egipskich. Miał łączyć atrybuty kilku pomniejszych bogów. Pokraczny i śmieszny, strzegł ludzi przed złym spojrzeniem i chronił przed wpływem złych mocy. Przyjazny ludziom, jego podobiznę umieszczano przy wejściu do domostwa. Bóstwo porodu, patronujące w życiu kobiety, opiekun dzieci, dawca spokojnego snu. Robiąc potworne miny, odstraszał również bestie, węże i owady. Starożytni uznawali Besa za boga szczególnie uzdolnionego muzycznie, dlatego często przedstawia się go grającego na flecie, harfie i tamburynie. Łączy się go z wszelkimi ludzkimi rozkoszami i przyjemnościami. Bes towarzyszył bogini Hathor w jej podróżach, opiekując się nią i rozweselając. Bóg ten ukazuje sie pod pod postacią garbatego karła ze spłaszczonym nosem, krzaczastymi brwiami i dużymi uszami. Charakteryzuje go też zwisający długi język i pokręcone kończyny. Odziany jest w lwią skórę przykrywającą ramiona. Głowę jego zdobi korona ze strusich piór. Widoczny jest tu związek pomiędzy lwią skórą na ramionach tego boga i jego funkcją ochronną, a magicznym pasem z Lemegetonu (patrz też pas lwiej skóry na nodze maga w talii Thota). Bóg ten pełni w egipskim panteonie podobną rolę do greckiego Pana.
W niektórych interpretacjach Liber Resh imię Maut łączy się z boginą Maat zamast z Mut. Ma to swe uzasadnienie tylko, jeśli przyjmiemy, że obie boginie są aspektami jednego boskiego bytu.
Niechaj Nuit swój gwiezdny splendor odkryje!
Zaproś mnie do swego Domostwa, bym
zamieszkał tam.
O uskrzydlony wężu światła, Hadicie!
Pozostań ze mną, Ra-Hoor-Khuicie!
bogini Nuit (Nut) - wiecznie rozciągnięta bogini nocnego niebna. nazywana jest Królowa Przestrzeni. W starożytnym egipcie należała do Wielkiej Enneady. Nuit należy do thelemicznej trójcy Nuit-Hadit-Ra-Hoor-Khuit. Przemawia w pierwszym rozdziale księgi Prawa. Nuit ukazuje się jako wygieta w łuk, piękna, naga kobieta, stojąca na rękach i nogach. Jej nagie ciało pokryte jest gwiazdami. Ręce i nogi bogini wyznaczają cztery kierunki świata. Starożytni uważali ją za patronkę zmarłych, przyjmującą ich do nieba. Współcześnie Nuit jest przez thelemitów uznawana za dopełnienie Hadita. Piękna bogini jest personifikacją nieskończenie rozległej przestrzeni. W Magick Without Tears czytamy: "Nuit jest dośrodkową energią, nieskończenie elastyczną, albowiem musi odpierać mocne ataki skierowane ku niej." Nieskończona przestrzeń Nuit gromadzi wszystkie światła na niebie, gwiazdy, które przyświecają ziemskiej świadomości. Gwiazdy te są dziećmi Słońca (nadświadomości) i Księżyca (podświadomości).
Kiedy Słońce w swej wędrówce zbliża się ku zachodowi, Nuit połykała je, co powoduje nastanie nocy. Co rano o świcie bogini nieba rodzi Słońce ponownie, dając początek nowego dnia.
bóg Hadit (Had, Hehedite) - personifikacja nieskończenie zacieśniajacego się punktu, oraz źródło życia. Starożytni egipcjanie czczcili go pod postacią uskrzydlonego dysku słonecznego. Był on dla nich formą Horusa. Kult jego rozwijał się w mieście Behdet (Behedit). Hadit jest obecny w II rozdziale Liber AL vel Legis i stanowi część thelemicznej trójcy bóstw. Symbolizuje on nieskończenie mały, lecz wszechobecny punkt, utożsamiany czasem z jednostkową świadomością. Według Magick Without Tears: "Hadit zaś, jako odśrodkowa energia, nieustannie poszukuje penetracji nieznanego." Oznacza on więc również ruch. Utożsamia się go z Khabs lub hinduskim Atmanem. Hadit jest dopełnieniem Nuit. Jest centralnym punktem (bindu) nieskończonego wymiaru Nuit i reprezentuje jednostkę w odniesieniu do niej, samoświadomy punkt widzenia, który doświadcza życia i bogini.
Skutkiem interakcji sił reprezentowanych przez Nuit i Hadita jest zamanifestowana rzeczywistość. Zjednoczenie tych dwóch sił reprezentowane jest przez Ra-Hoor-Khuita
Miłość jest prawem, miłość podług woli.
Wielkie dzięki za obszerny artykuł. Próbował już z was ktoś praktykować ten rytuał?
OdpowiedzUsuń93
OdpowiedzUsuńSuper post , bardzo pomocny .Wlasnie wlaczylam ten rytual do codziennych praktyk aczkolwiek nie wszystkie jego elementy byly dla mnie jasne. Ten artykul wprowadzil nieco swiatla ( no pun intended:)). Dziekuje.