Magiczne parafernalia

autor: Agathodaemon   
porta.lucis@o2.pl

I. Bicz, Sztylet i Łańcuch

Szczególną rolę wśród instrumentarium magicznego odgrywają Bicz, Sztylet i Łańcuch. Przedstawiają one alchemiczne zasady Siarki, Rtęci i Soli (Tria Prima). Siarka reprezentuje tu energię rzeczy, Rtęć ich płynność, Sól zaś ich stałość. Są one również odpowiednikami żywiołów: Powietrza, Ognia i Wody. Zatrzymajmy się na chwile przy żywiołach alchemicznych, które kryją się pod określeniami bicza, sztyletu i łańcucha. Oczywiście pisząc o Rtęci, Siarce i Soli nie mamy na myśli substancji potocznie znanych pod tymi nazwami. Zdaniem alchemików przedstawiają bowiem coś bardziej głębokiego i subtelnego, obdarzonego aktywnym potencjałem. Są to filozoficzne elementy i zasady kosmiczne. We wzajemnej korelacji tych narzędzi (i symbolizowanych przez nie zasad) widoczna jest analogia do 3 hinduskich gun: sattwa, radżas, tamas. Według nauk Śri Śrimad A.C. Bhaktivedanty Swamiego Prabhupady, są to trzy aktywne składniki energii materialnej Pana: dobroć, pasja, ignorancja. Tenzin Wangyal Rinpocze jako przedstawiciel tybetańskiej tradycji Bon dzogczen twierdzi, że trzy podstawowe trucizny zachowują ciągłość życia w światach cierpienia. Aleister Crowley widział je natomiast następująco: „miast potępienia tych trzech jakości bez ceremonii, przyjmijmy je jako części sakramentu. Ten szczególny aspekt Bicza, Sztyletu i Łańcucha poddaje na myśl sakrament pokuty.” Instrumenty te przypominają nam również o bólu, śmierci i związaniu.

Rozpatrzmy teraz pokrótce znaczenie tych narzędzi:

A) Bicz (flagellum)
Przedmiot ten nawiązuje bez wątpienia do średniowiecznej tradycji biczowników. Flagelanci byli członkami bractw religijnych, istniejących od XIII do XV wieku. Grupy te praktykowały publiczne biczowanie – było ono dla nich formą srogiej pokuty. Jak więc zauważyliśmy biczownictwo dyktowały głównie względy religijne. Było jednak też wykorzystywane w praktykach magicznych. Bicz przedstawia alchemiczną zasadę Siarki. Budzi naszą ospałą naturę. Należy postrzegać go jako instrument łączenia buntującej się woli. Utrzymuje aspirację maga. Jest też sposobem oczyszczenia duchowego. Nie zaleca się jednak umartwiania ciała na wzór średniowiecznych biczowników – mija się to z celem i nie przynosi pożytku w naszej praktyce.
Używanie tego narzędzia jest więc przede wszystkim praktyką pobożnościową, dyscyplinującą. Posiada głównie aspekt magiczny i religijny. Nie zapominajmy jednak również o aspekcie seksualnym. Istnieją pewne formy magii seksualnej w której biczowanie odgrywa kluczową rolę.
Kabalistyczne znaczenie naszego instrumentu opisuje Księga Jogi i Magii: „trzonek Bicza winien być wykonany z żelaza, smagacze z dziewięciu miedzianych drutów, a w każdy z nich wplecione małe kawałki ołowiu. Żelazo reprezentuje okrucieństwo, miedź – miłość, a ołów surowość.”
Żelazo jest oznaką siły, trwałości, nieugiętości. Często przeciwstawiane metalom szlachetnym. Wspólnie z miedzią uczestniczy w przeciwieństwie symboli (woda/ogień, czerń/czerwień, yin/yang). Alchemicznie odpowiada mu Mars jako męska, wojownicza, sucha i gorąca planeta, pobudzająca do dzikości i okrucieństwa. Miedź jest powiązana z Wenus (oznacza między innymi czystą naturę), ołów zaś jest metalem planetarnym zdominowanym przez Saturna. Przedstawia on również materialne, doczesne aspekty życia
Przypisaną Biczowi guną jest radżas (Siarka) – aktywność, uniesienie, a czasami gwałtowność. Odnosi się do Nefesh – zwierzęcej duszy i naturalnych pragnień. Siarka jest przedstawicielem tego co płonie, a więc energii. Była porównywana do Słońca. Jest wszechobecnym duchem życia.

B) Sztylet (sicam)
Kolejnym narzędziem jest sztylet. Obrazuje on alchemiczną zasadę Rtęci. Nie opiszę go tu szczegółowo, gdyż poświęciliśmy mu wystarczająco miejsca w poprzednim artykule. Należy tylko pamiętać, że wyraża on wolę uświęcenia wszystkiego. Odnosi się generalnie do tego, co jawi się pomiędzy zachciankami a rozsądkiem. Zdaniem Crowleya obniża też za dużą temperaturę poprzez upuszczenie krwi. „I ta broń właśnie zanurza się w bok lub serce Maga, by wypełnić Święty Puchar.” Narzędzie to wykonane powinno być ze stali inkrustowanej złotem. Jego rękojeść również wykonana jest z tego szlachetnego kruszca. Złoto to najszlachetniejszy z metali. Jest symbolem niezmienności, wieczności i doskonałości, ponieważ w dużym stopniu wstrzymuje działanie temperatur oraz kwasu, daje się polerować, jest błyszczące i rozciągliwe. Z uwagi na kolor jest identyfikowane ze Słońcem, bądź ogniem. W ezoterycznym myśleniu jest oznaką poznania, a w chrześcijańskiej symbolice wskazuje na jedną z najwyższych cnót - miłość.
Przyporządkowaną mu guną jest sattwa, będąca Rtęcią – równowagą, spokojem, przejrzystością. Alchemiczna Rtęć to też ciekłe połączenie pomiędzy Wysokim, a Niskim.

C) Łańcuch (catena)
Ostatnim z trójcy jest  Łańcuch. Jak wspomnieliśmy reprezentuję alchemiczną Sól. Jego symboliczna rola jest zasadnicza, służy mianowicie wiązaniu błądzących myśli. W ogóle rolą jego jest ochrona maga przed błądzeniem, które mogłoby spowodować jego upadek. Ogniwa łańcucha przypominają nam o solidnych podstawach naszej praktyki, oraz o nieprzerwanej linii przekazu tradycji. Łańcuch bywa noszony przez maga na szyi (tam gdzie się mieści Daat). Wykonany powinien być z czystego żelaza i składać się z 333 ogniw. 333 to liczba strażnika Otchłani - Choronzona, który jest  rozproszeniem i zaprzeczeniem. Jest on metafizycznym przeciwieństwem całego procesu Magiji. Jest to również połowa świętej liczby 666.
Odpowiadającą mu guną jest tamas (Sól) – gęstość, ospałość, ciężkość, ciemność. Alchemiczna Sól uważana jest za symbol siły życia. Upatrywano w niej symboliczny związek wody (którą jej przypisywano) z ogniem (ma to swe źródło w fakcie, że sól otrzymywano często poprzez odparowanie wody). Symbol moralnych, oraz duchowych sił. Reprezentuje to, co jest trwałe, cielesność (corpus), podstawę materii.  

Te trzy bronie ułożone są wokół naczynia z Świętym Olejkiem, by tworzyły trójkąt. Bicz oznacza w nim aspirację, Sztylet wolę uświęcenia wszystkiego, Łańcuch zaś to ochrona przed błądzeniem.


II. Święty olejek

Szczególnie ważną rolę w sztuce Magiji odgrywa Święty Olejek Abramelina. Symbolicznie jest on aspiracją maga. Namaszczony mag staje się  Królem i Kapłanem. Jak pisze Crowley „to on go uświęca, by dokonał Wielkiego Dzieła, a jego moc jest taka, że uświęca również samą świątynię i przedmioty w niej się znajdujące. Jest również łaską i krzyżmem, jako że aspiracja nie jest ambicją. Jest jakością umieszczoną wyżej.” Namaszczanie olejkiem powinno rozpocząć się od czubka głowy, by następnie przejść do pozostałych części ciała i narzędzi. Poszczególne jego składniki odpowiadają, każdy jednej z sefirot. Reprezentuje on więc Drzewo Życia jako całość. Flakonik zawierający rytualny olejek powinien być z czystego kryształu (stylizowany na kobiecą pierś). Historię i przeznaczenie olejku Abramelina przytoczymy o osobnym artykule.


III. Kadzielnica

Już od czasów prehistorycznych nasi przodkowie stosowali kadzidła do celów rytualnych, religijnych i ceremonii oczyszczania. Dym kadzidlany wzbijał się ku niebu w gęstych kłębach. Wznosił się tak do chwili, gdy w końcu przestępował próg widzialnego świata. Tam -  w zaświatach, miał wypraszać łaskę i przychylność bogów i bogiń. Wonny, szybko rozpraszający się dym był fascynującym symbolem życia, śmierci i transcendencji. Dlatego też w czasie uroczystości religijnych tak często używa się kadzideł. Kadzidła pali się też na cześć przodków. Okadza się przestrzenie obciążone energetycznie. Dym oczyszcza otoczenie ze wszystkiego, co zakłóca harmonię. Wprowadza też magiczną atmosferę. Jednak co ważniejsze jak twierdził Crowley „Magiczny ogień symbolizuje końcowe spalenie wszystkich rzeczy w siwadarśanie”. W swym traktacie liturgicznym Rationale divinorum officiorum (1286 r.), opisującym początki i sens chrześcijańskich rytuałów biskup z Mende – Guillaume Duranda uznał kadzielnicę za symbol Słowa wcielonego (Per turibulum enim verbum accipitur incarnatum). Kadzielnica z pewnością reprezentuje element powietrza.
Zajmijmy się teraz symboliką tego, co wypełnia kadzielnicę – czyli ognia i węgla. Wśród dawnych ludów ogień uchodził za święty i odnawiający, oczyszczający, a zarazem niszczycielski. Nierzadko pozostaje on w bezpośrednim związku ze Słońcem, światłem, błyskawicą, krwią czy czerwienią lub sercem. Ogień symbolizuje światło mądrości obecne w sercu każdej żywej istoty. Wyraża esencję naszego istnienia, to co jest w nas najpierwotniejsze, najgłębsze i najświętsze. Ogień i jego moc niszczenia utożsamiano z drogą, prowadzącą do nowych narodzin na wyższym stopniu wtajemniczenia i rozwoju duchowego (symbol Feniksa). Uważano iż pochodzi z nieba, w przeciwieństwie do wody, której genezę wywodzono od ziemi. Nasi przodkowie palili ogniska na cmentarzach, by ogrzać zziębnięte dusze zmarłych. Alchemicznie ogień jest symbolizowany przez D, a astrologicznie jest połączony z następującymi znakami zodiaku: Baran. Lew, Strzelec.
Tradycja nakazuje, by traktować ogień z szacunkiem. Należy pozwolić dopalić się żarowi w kadzielnicy w naturalny sposób i nie gasić go przedwcześnie.
Węgiel uważany jest za symbol tajemnej siły, potrzebującej iskry, aby móc się rozpalić i rozwinąć drzemiące w niej energie. Płonący węgiel symbolizuje alchemiczną przemianę czerni w czerwień. Wspomniana czerwień w alchemii często uchodzi za barwę kamienia mądrości, rozumianego jako kamień noszący cechy Słońca. Alegorię czystości stanowi węgiel drzewny jako oczyszczone drewno.
Spalanie to w ezoterycznym ujęciu doskonałe oczyszczenie, przemiana materii w wyższą, duchową substancję. Samodzielne dobranie do rytuału odpowiednich kadzideł wymaga znacznej znajomości powiązań i odpowiedników magicznych oraz mitologii i niekiedy teologii. W kadzielnicy spala się kadzidła sypkie. Wrzuca się je na rozżarzone węgle (ale nie płonące). Kadzidła które palimy podczas ceremonii są symbolem modlącego się i wyobrażeniem jego aspiracji. Ciekawym jest fakt, iż np. magia ceremonialna nakazuje czasami duchom ukazanie się w smużkach wijącego się dymu. Możemy ujrzeć w nich godformę lub demona. Dzieje się tak, gdyż za pomocą dymu kadzidła mieszkańcy astralu mogą stworzyć dla siebie widoczną dla maga powłokę. Jego obłoki mogą jednak też mieć inne zastosowanie. Jeśli usiądziemy w pozycji medytacyjnej, obserwacja stróżki dymu w połączeniu z pranajamą może wprowadzić nas o odmienne stany świadomości. Nie da się ukryć, że kadzidło sprzyja modlitwom, mantrom i zaklęciom. Jedną z głównych funkcji kadzidła jest jednak oczyszczanie. Poprzez okadzanie dymem dokonujemy oczyszczenia energetycznego magicznych utensyliów i talizmanów. Kadzielnica powinna mieć 3 nóżki i być wykonana ze srebra lub złota – pierwiastków doskonałych.
Specjalna kadzielnica przeznaczona do oczyszczania przestrzeni (świątynia, dom) przyjmuje formę trybularza. Jest to rodzaj metalowej szkatuły zamykanej przykrywką, w której umieszczony zostaje koszyczek z rozżarzonym węglem i kadzidłami. Szkatuła ta umocowana jest na łańcuszkach. Jest to rodzaj kadzielnicy przenośnej trzymanej za łańcuszek i ułatwiającej okadzanie poprzez ruch wahadłowy.


IV. Magiczny Dzwonek

W dawnych czasach dźwięk dzwonu był kluczową formą komunikacji. Jego dźwięk wzywa i ostrzega. Wyraża też radość, smutek i triumf. Dzwony z czasem przyjęły charakter symbolu kultowego - zwoływały siły nadprzyrodzone. Przypisywano im moc niezwykłą, wręcz magiczną. Spiż jako materiał jest oznaką trwałości i niezmienności. Wierzono, że dźwięk dzwonu z którego były produkowane jest głosem bogów (pełni więc rolę Tuba Dei). Jest powiązaniem nieba i ziemi. Kazimierz Przerwa-Tetmajer oddał to następująco w swej poezji:
„W przestrzeń powietrzną biją dzwony,
niech będzie ziemia pozdrowiona,
niech będzie błękit pozdrowiony,
w przestrzeń powietrzną biją dzwony,
a każdy spiżu brzęk rzucony
jest jako smuga krwi czerwona.”
Instrument ten symbolizuje harmonię kosmiczną. Przypomina o posłuszeństwie wobec praw boskich. Zaznacza, że czerpiemy siły z Uniwersum i kieruje nami potężna, duchowa siła - działamy więc w zgodzie z Wszechświatem. Uznaje się go też za symbol jasności, jedności myśli. Dźwięk dzwonu miał zapewniać żyjącym łączność ze światem zmarłych. Za ich pomocą wypędzano też demony. Pozwala magowi oddzielić rytuał od codziennego życia zaznaczając jego początek i koniec, ale i uroczyste momenty. Narzędzie to umożliwia zaznaczenie tej granicy nie tylko w przestrzeni poprzez wstąpienie w święty krąg, ale i w czasie poprzez dźwięk otwierający i zamykający świątynię. Użycie go na rozpoczęciu ceremonii pozwala na oczyszczenie powietrza z zewnętrznych dźwięków. Narzędzie to pośredniczy między człowiekiem a bogami, a zatem przyzywa też błogosławieństwo. Technicznie jest to ten sam dzwonek, który dzwoni podczas podniesienia Hostii. Dzwonek jest proroctwem przyszłości. Jest symbolem kobiecości, a w buddyzmie dzwonek symbolizuje kobiece właściwości (mądrość i przestrzeń). Symbolizuje energię żeńską i pustą naturę umysłu. Oczyszcza powietrze i odpędza wrogie energie. Dzwonki w Feng Shui służą do wstrzymywania strumieni energii lub do ich sterowania. Na zakończenie rytuału uderza się w dzwonek dla wzmocnienia siły oddziaływania. W ceremoniach Kościoła Szatana „kapłan uderza w dzwon dziewięć razy, obracając się przeciwnie do kierunku ruchu wskazówek zegara i zwracając uderzenia ku czterem stronom świata.” Dzwony często pokrywane są inskrypcjami i hieroglifami. M. Tureczek zauważył, że ogrywają one„rolę analogiczną do młynka modlitewnego używanego na obszarze Tybetu. Obracane przez przechodniów młynki „rozpylają” teksty modlitw w powietrzu i uświęcają nimi przestrzeń”. Głosowi dzwonka należy pozwolić wydźwięczeć samoistnie by zapadła dostojność ciszy. Scott Cunninham zauważył, że „jego dźwięk uwalnia wibracje, których siła oddziaływania zależy od donośności, brzmienia i materiału, z jakiego został wykonany.” Aleister Crowley szczególnie cenił tybetański dzwonek Tingsha. W BOOK 4 pisał: „Dźwięk tego Dzwonka jest nieopisanie władczy, doniosły i majestatyczny. Bez najmniejszego fałszu, pojedyncze tony brzmią coraz ciszej, aż zapadają się w ciszy. Na dźwięk tego Dzwonka Wszechświat ustaje na niepodzielną chwilę czasu i jest obecny w Woli Maga”. Równie doskonałym dzwonkiem jest tybetański Drilbu. Poniżej opiszę oba.

A) Tingsha
Tingsha jest rodzajem dzwonka talerzowego. Stanowi tradycyjny instrument rytualny, używany w buddyzmie tybetańskim. Ma on zastosowanie w praktykach medytacyjnych i służy do oczyszczania energetycznego. Ich niepowtarzalne brzmienie ma na celu  przebudzać i pogłębiać koncentrację oraz uwagę. Podkreśla też pewne części rytuału. Podobnie jak w tradycji zachodniej mają na celu ochraniać przed wpływem negatywnej energii, oraz odstraszać złe duchy.

B) Drilbu i Dordże
Kolejnym dzwonkiem stosowanym w buddyzmie jest Drilbu. W sanskrycie jego nazwa to Ghanta. Jest to równie potężne narzędzie rytualne jak Tingsha. Skłaniam się nawet do sugestii, że poprzez swój kształt jest bardziej przydatny w praktyce Magiji.
Górna część rączki dzwonka ma pięć ramion – cztery z nich kierują się każdy w jedną stronę świata. Piąte ramię skierowane jest w dół. Ramiona te symbolizują pięć negatywnych stanów umysłu - ignorancję, przywiązanie, niechęć, dumę i zazdrość. Podczas buddyjskiej praktyki ulegają one transformacji i przeistaczają się w pięć mądrości. Drilbu jest przeważnie bogato zdobionym przedmiotem rytualnym. Stosowany jest między innymi podczas obrzędów czöd. Jest narzędziem wprost idealnym. Symbolizuje on doskonałą mądrość (pradźńa). Drilbu jest postrzegany przez buddystów jako symbol „zręcznych metod”. 

Nieodłącznym towarzyszem Drilbu w buddyźmie jest Dordże (w sanskrycie jego nazwa to Vajra, Wadżra). Jest to berło używane w praktyce wadżrajany, czyli buddyzmu tantrycznego. Posłuży ono nam do uderzania w dzwonek. Jest symbolem buddyjskiej praktyki upaja. Symbolizuje oświeconą, niezniszczalna naturę umysłu. Jak poucza Czcigodny Tenga Rimpocze: „dordże i dzwonek: dwa najważniejsze przedmioty rytualne Wadżrayany. Dordże – symbol niezniszczalności i współczucia trzymane jest zawsze w prawej ręce, dzwonek – symbol najwyższej Wiedzy – zawsze w ręce lewej.” Ręka lewa uznawana jest za żeńską – prawa zaś za męską. Dzwonek w praktyce Magiji powinien również być trzymany w ręce lewej.

Oba opisane tu narzędzia traktowane są przez buddyzm jako nierozłączne. Jak już wspomnieliśmy Drilbu traktowany jest jako symbol „zręcznych metod”. Dordże zaś jest symbolem „ostatecznej, najwyższej Mądrości i Wiedzy”. By urzeczywistnić stan Buddy (zwany też prawdziwą naturą umysłu) potrzebujemy zarówno zręcznych metod, jak i mądrości. Dordże symbolizuje też niezniszczalność i niewzruszoność stanu buddy (ale też współczucie i radość). Podobnie jak Drilbu posiada pięć ramion – ich symbolika jest identyczna jak w przypadku dzwonka. Sam kształt Dordże ma moc ochrony przed złem i oczyszczania energii. Jego pochodząca z sanskrytu nazwa Wadżra oznacza szlachetność, czystość, odporność na zło, buddyjska zaś – diament. Dordże to też symbol jedności pomiędzy przeciwnościami. Stosowane jest też do rozpraszania niewiedzy i uwolnienia poznania. Narzędzie to symbolizuje piorun, który jest pełnym mocy wyrazem istot niebieskich. Była to pierwotnie broń wedyjskiego boga Indra. Rytualny dzwonek Drilbu i towarzyszące mu Dordże podczas rytuału razem wyrażają oświecony umysł maga.


V. Gong

Gong jest bardzo doniosłym instrumentem. Pojawił się prawdopodobnie już na początku Epoki Brązu. Dźwięk Gong swym dźwiękiem imitował huk potężnego gromu za pomocą którego bogowie komunikowali się z śmiertelnikami. Co prawda w rytuałach używa się go rzadziej niż dzwonka, jednak jego rola nakazuje poświęcić mu troszkę miejsca. Bywa stosowany raczej tylko w przypadku zorganizowanych ceremonii grupowych. Anton Szandor LaVey zalecał by ze względu na efekty dźwiękowe do rytuałów wybierać gong koncertowy. W opracowanych przez niego rytuałach magicznych „gongu używa się do przywołania Mocy Ciemności”. W osobistej praktyce można stosować mały gong np. dla podkreślenia doniosłości pewnych etapów rytuału. Dźwięk tego instrumentu nazywany bywa „pieśnią ducha” i niepodważalnym faktem jest że działa pobudzająco. Adepci Kundalini jogi uważają, że jego dźwięk to Muzyka  reprezentująca Pełnię Ducha. Wibracje gongu uwalniają nasz umysł, przepędzając najskrytsze lęki i uciszając myśli. Jego muzyka to dźwięk samej Kreatywności. Zgodnie z tradycją jogi, gong oddziałuje nie tylko na ciało fizyczne, ale i na jego meridiany.

VI. Fallus

Pisząc o Fallusie mamy oczywiście namyśli gliniane przedstawienie tego organu. Jest on pogańskim symbolem płodności. Reprezentuje siłę rozrodczą, męskość i agresję. Fallus symbolizuje też Oś Świata i promień światła. W Cesarstwie Rzymskim seks był obiektem jawnej fascynacji. Wierzono, że symbol penisa sprzyja płodności, chroni przed złymi duchami i przynosi bogactwo.
Symbolizuje płodne siły natury i twórczą energię. Wyraża także wdzieranie się, przenikanie, własne, prawdziwe "ja", oraz popęd seksualny i utrwalenie życia. W tradycji magicznej Fallus to niszczyciel ego i zbiornik energii, którą można przekazywać w rozmaity sposób. Zdaniem LaVeya Fallus to „kolejny element, którego znaczenie zostało bluźnierczo zmienione, aby pasowało do kierujących się poczuciem winy chrześcijańskich ceremonii. Fallus jest pozbawioną hipokryzji wersją aspergillum, "kropidła do święconej wody" używanego w katolicyzmie - co stanowi metamorfozę penisa!” Fallus jest niezbędny jedynie w przypadku zorganizowanych rytuałów grupowych. Ma zastosowanie głównie w obrzędach płodności, miłości, cielesności, Magii seksualnej i Magii satanistycznej. Podczas ceremonii jeden z asystentów kapłana trzyma fallus oburącz i metodycznie nim potrząsa na cztery strony świata. Czyni to w celu pobłogosławienia domu i zebranych. Jest to pamiątka powszechnych na całym świecie przejawów kultu fallicznego (fallicyzm). Obrzędy z nim związane miały na celu sprowadzenie płodności i urodzaju. W czasie dawnych świąt płodności często obnoszono rzeźbę fallusa. Symbol ten wiązał się z kultem bogów płodności przedstawianych z potężnymi, wyprężonymi, penisami w wzwodzie. Chcielibyśmy wyjaśnić, dlaczego LaVey utożsamiał symbol Fallusa z aspergillum. Jeśli weźmiemy pod uwagę liczne mity fallocentryczne w których boski penis i pochodzące z niego nasienie stwarzają świat, nasuwa się oczywista idea. Aspergillum to faktycznie Boski Członek, a woda święcona, którą kapłan skrapia wiernych, to nasienie Boga, które zapewnić ma błogosławieństwo, dobrobyt i płodność. Z tym męskim symbolem kojarzy się takie cechy jak: determinacja, skuteczność, twórczy pęd, moc, penetracja, naturalność i brutalna siła. Wyobraża on też siłę żywotną, zmartwychwstanie i odnowę. Uosabia również manifestację na płaszczyźnie fizycznej. Jest uznawany za atrybut zdobywców i zwycięzców i oznacza chęć dominacji nad otoczeniem. Ponadto warto pamiętać, że w średniowieczu teolodzy chrześcijańscy uznali seksualność i pożądanie za przejaw zła. W wyniku tego organy płciowe, a w szczególności członek w stanie erekcji były pojmowane jako nieczyste, lubieżne i diabelskie. To powiązanie z czarcią naturą zapewne przypadło LaVeyowi do gustu i stało się dodatkowym powodem wykorzystania symbolu Fallusa w jego rytuałach. W niektórych kulturach dokonuje się ceremonialnego rozdziewiczenia wkraczających w dorosłe życie dziewcząt przy pomocy świątynnego, sztucznego fallusa (jest to jednak już sfera religijna i nie ma znaczenia w naszej praktyce).
Jeśli w procesie tworzenia tego narzędzia zdecydujemy się jako materiału użyć gliny, pamiętajmy że posiada ona piękną symbolikę. Jest ona metaforą ciała. Według greckich mitów człowiek jest tworem jednego z tytanów – Prometeusza, który ulepił go z gliny pomieszanej ze łzami. Duszę zaś dał mu z ognia niebieskiego, którego parę iskier ukradł z rydwanu słońca. Glina jest krucha, tak jak człowiek Prometeusza był słaby i nagi. Przedstawia ona sobą cechy człowieka wśród których są i te piękne jak uczciwość i wrażliwość na krzywdę.


VII. Magiczna Korona, szata, pas i obuwie.

A) Korona
Korona (łac. corona, wieniec) od wieków uznawana była za atrybut władzy. Jest ona szczególnym przedstawicielem regaliów maga. Podczas rytuałów Korona Doskonałości spoczywa na głowie maga symbolizując między innymi oddanie w służbę wyższej sprawiedliwości. W kręgu cywilizacji helleńskiej atrybutem władców był diadem (stgr. διάδημα diádēma). Była to złota lub srebrna przepaska, wysadzana drogimi kamieniami i noszona na czole. Początkowo diadem miał jednak formę zwykłej wełnianej przepaski. Magiczna Korona przyjmuje właśnie formę diademu. Korona maga reprezentuje jednak głównie koniec jego dzieła. Jest ona oznaką jego władzy duchownej. Przyjmuje formę złotej obręczy, na przodzie której znajdują się trzy pentagramy, a z tyłu heksagram. „Środkowy pentagram zawiera diament lub wielki opal. Pozostałe trzy symbole zawierają Tau. Koronę splata złoty wąż Ureusz, z wyprostowaną głową i rozpostartym kapturem. Pod koroną znajduje się szkarłatny biret, który opada aż do ramion”. Złota przewiązka korony symbolizuje wieczne koło doskonałości. Odnosi się też do kołowrotu narodzin i śmierci, oraz kręgu życia. Umieszczone na niej trzy pentagramy symbolizują Ojca, Syna i Ducha Świętego. Heksagram zaś reprezentuje maga. Crowley tłumaczy ten fakt następująco: „zazwyczaj pentagramy reprezentują mikrokosmos, heksagramy zaś makrokosmos, lecz w tym przypadku odwrócenie tej zasady jest sensowne, ponieważ w tej Koronie Doskonałości to, co jest niżej, staje się tym, co jest wyżej, a to, co jest wyżej, staje się tym, co jest niżej.” Jak już wspomnieliśmy w środkowym pentagramie mag nosi diament lub wielki opal. Poniżej pokrótce je opiszemy.
Diament utożsamiany jest z doskonałym  kryształem. Jest oznaką czystości, duchowości, niezmienności i nieśmiertelności.  Astrologicznie przyporządkowany jest Lwu, Koziorożcowi, oraz Baranowi. Wskazuje on, że w ogromnej czystości i prostocie tkwi potężna siła. Jest przedstawicielem czystego, pierwotnego i niepodzielnego światła – jest ono przede wszystkim manifestacją w formie. Diament wpływa doskonale na ciało energetyczne adepta,  oraz wzmacnia poczucie własnej wartości i czystość umysłu. Diament od dawna symbolizował siłę, doskonałość, cnotę, czystość, niewinność i jasność umysłu. Przedstawia też stałość, trwałość, doskonałość, niewzruszoną wiarę, radość, życie, miłość i czystość.
Wielki opal noszony jest zdaniem Crowleya „dla uczczenia szczytnego planu Wszystkiego, dla objęcia i rozwinięcia wieczystej błogości zamanifestowania się jako Wielu, którzy mogą stać się Nieobjawionym Jednym.”  Zgodnie z tradycja kamień te symbolizuje pewność siebie, szczęście, nadzieję, niewinność, zaufanie i delikatną miłość. Obdarza również jasnymi myślami i wiarą w siebie.
Wąż Ureusz to symbol królewskości, boskiej władzy, inicjacji, boga Hadita, oraz energii Kundalini. Jest to też Nechusztán (Nechustan) - Wąż Mądrości, którego ciało rozpięte jest na Drzewie Życia wyznaczając kolejność każdej ścieżki wiodącej od ostatniej do pierwszej sfiry. Zgodnie z tradycją w kapturze tego węża powinno znajdować się sześć równomiernie rozmieszczonych klejnotów po każdej z jego stron: Rubin, Szmaragd i Szafir (trzy święte elementy).
-Rubin to piękno, miłosierdzie, godność, wykwintność, szczęście, miłość i namiętność. Zgodnie z tradycją okultystyczną, głęboko czerwone światło rubinu symbolizuje siłę miłości i życia. Kamień ten chroni przed fałszywymi przyjaciółmi i ostrzega przed zbliżającymi się niebezpieczeństwami. Rozprasza też smutek i niezgodę.
-Szmaragd obdarza noszącego go maga zdolnością przystosowywania się. Symbolizuje wiosnę, odrodzenie, nadzieję, pokój i powodzenie. Chroni przed mocami piekielnymi.
-Szafir to symbol Boskiej Światłości. Starożytni Egipcjanie i Rzymianie czcili szafir jako kamień prawdy i sprawiedliwości. Szafir oznacza czystość, mądrość, prawdę i cnotę. Symbolizuje też spokój, stałość, nadzieję i niewinność. Szafir tłumi gniew, chroni przed niebezpieczeństwem, oraz obdarza komfortem, odwagą i siłą.
Szkarłatny biret posiada kilka znaczeń. Oznacza zarówno utrzymanie tajemnicy, jak i zalew chwały spływającej na maga z góry. Jej kolor oznacza też krew Boga. Lemegeton potwierdza to narzędzie jako niezbędny element rytuału wymieniając go wraz z infułą. Często z powodu niemożności zaopatrzenia się w tak wykwintną oznakę dostojeństwa, jaką jest Korona Doskonałości, magowie poprzestają na wykwintnej opasce zdobiącej ich czoło. Właśnie w ten sposób przedstawia ją karta I: Mag z tali tarota Rider-Waite-Smith na której czoło mężczyzny zdobi przepaska. Jak zauważyliśmy wcześniej, wełniana przepaska była w dawnych czasach atrybutem władzy królewskiej. Magiczna Korona w formie przepaski, może więc z powodzeniem stanowić substytut złotej. Należy jednak pamiętać, że biret jest obowiązkową jej częścią. Jeśli taka jest wola maga może też zastąpić koronę, wieńcem z liści laurowych, który w starożytności również pełnił jej rolę. Nie możemy nie odnotować, że Większy Klucz Salomona wymaga, by mag i jego uczniowie mieli na głowach korony z dziewiczego pergaminu na których wypisali szkarłatnym atramentem święte imiona. Powinny one zostać naniesione przy pomocy konsekrowanego pióra i atramentu i spryskane uświęconą wodą. Przywdziewając koronę mag i uczniowie winni recytować stosowne psalmy.
Warto jeszcze zaznaczyć, że odpowiednikiem Magicznej Korony jest papieska Tiara, która składa się z trzech diademów.

B) Szata magiczna
Szata maga może różnić się ze względu na jego stopień, ścieżkę i tradycję, którą podąża, oraz naturę dzieła. Zasadniczo wyróżniamy dwie szaty – czarną i białą. Różnią się one od siebie głównie tym, że czarna wyposażona jest w kaptur, a biała go pozbawiona. W zasadzie nie istnieje jakiś ściśle określony krój szaty thelemicznej. Może się ona różnić w zależności od stopnia wtajemniczenia. Po rozłożeniu rąk szata powinna jednak formować literę tau. Większy Klucz Salomona zawiera wytyczne tworzenia magicznej szaty. Aleister Crowley w swojej BOOK 4 opisał jej znaczenie następująco: „Szata jest tym, co ukrywa i chroni Maga przed żywiołami. Jest ciszą i tajemnicą, nad którymi pracuje, ukrywając się w tajemnym życiu Magii i Medytacji. Jest "oddaleniem się na pustynię”, które odnajdujemy w życiu wszystkich wielkich ludzi. Jest także wycofaniem się z życia jako takiego.” Dlatego nazywana bywa „ubiorem ukrycia”. Na piersi mag umieszcza swój lamen, w którym zawiera tajemne klucze do swej mocy. Lamen symbolizuje Wielkie Dzieło i koresponduje z Tifereth winien więc być doskonały i odzwierciedlać aspiracje maga. Wdziewając szatę akcentujemy doniosłość i niezwykłość chwili. Dajemy znać, że odseparowujemy się od życia codziennego (profanum) i świadomie wstępujemy w sferę tajemną, ukrytą, nadnaturalną i święto (sacrum).
Przyjrzyjmy się teraz symbolice białej i czarnej szaty:

B1) Biała szata
Biel to barwa światła, czystości i doskonałości. Jako barwa niekolorowa, podobnie jak jej odpowiednik czerń, zajmuje szczególną pozycję wśród barw. Zawiera ona w sobie wszystkie pozostałe barwy, jest zatem na swój sposób wszechstronna, reprezentując sobą wartości wszystkich kolorów. W bieli drzemie potrzeba dotknięcia „wszystkiego”, wszelkich możliwych doznań, jakie tylko zjawią się w zasięgu rąk. Barwa ta powszechnie kojarzy się z czystością i niewinnością. Symbolizuje puryfikację i najwyższą duchowość. W naszej kulturze kojarzy się ona z lekkością, błogością i nieskazitelnością. Jest bliska absolutu, światła oraz początku, podobnie jak i końca a także ich zjednoczenia. Biała szata jest idealna do medytacji oraz rytuału oczyszczenia. Jest ona wykorzystywana w większości thelemicznych rytuałów. Nakłada się ją także podczas obrzędów odprawianych przy pełni księżyca. W naszej kulturze biel oznacza lekką zachłanność na życie i żądzę przestrzeni. Powszechnie uznaje się, że nadzieja też ma kolor bieli

B2) Czarna szata
Czarne szaty nie symbolizują w żaden sposób zła. Czerń podobnie jak biel odpowiada absolutowi. Z tego też względu może wyrażać zarówno pełnię życia, jak i jego totalny brak. Nierzadko pojawia się w aspekcie niezróżnicowania, otchłanności, zwłaszcza przy opisywaniu prachaosu, śmierci czy ciemności.
Kolor ten wywołuje silne emocje. Jest oznaką władzy, mocy, trwałości i wytrzymałości. Czerń. jest barwą nocy i ciemności. Uczestniczy więc w alegorycznym zestawieniu „matka-płodność-tajemnica-śmierć”, a co za tym idzie stosunkowo często jest kolorem bogiń płodności, bogiń-matek i ich kapłanek. Czerń symbolizuje inteligencję i powagę, lecz w naszej kulturze kolor ten odzwierciedla również tęsknotę. Czasami bywa symbolicznie spokrewniona z barwą krwi, czerwienią. Głęboka czerń jest absencją koloru i jako barwa ochronna wyobraża noc, wszechświat oraz prawdę. Przypisuje się jej również pokorę i wyrzeczenie. Barwa ta nie jest kolorem żadnej z czakr, nie ma także ludzi z czarną aurą. W kulturze japońskiej kolor czarny (kuro) jest symbolem szlachetności, wieku i doświadczenia w przeciwieństwie do koloru białego (shiro) oznaczającego młodość i naiwność. W naszej kulturze czerń powszechne uważana jest za barwę żałobną – pozostaje więc bliska rezygnacji i bólowi. Ma to jednak znaczenie marginalne dla naszej praktyki.
Nałożenie przez maga czarnej szaty jest tożsame z przywdziewaniem czerni przestrzeni zewnętrznej w sensie symbolicznym oznaczającej ostateczne źródło boskiej energii. Należy pamiętać, że barwa ta ma właściwości silnie absorbujące.
Jak już wspomnieliśmy czarna szata wyposażona jest w kaptur. Może on w razie potrzeby może zakryć twarz maga. Kaptur pomaga w zwiększeniu skupienia i zawężeniu pola percepcji - dharanie. Innymi słowy kaptur zdobiący czarną szatę maga ma na celu oddzielenie go od świata zewnętrznego i umożliwienie mu zachowania w czasie rytuału kontroli nad stymulacją sensoryczną.
W zbiorowych rytuałach zdarza się, że uczestnicy noszą również maski. Potęgują one dodatkowo efekt wywoływany przez nasunięcie na twarz kaptura. Jak zauważył LaVey  „celem zakrywania twarzy jest umożliwienie uczestnikom swobodnego wyrażania emocji mimiką, bez skrępowania. Zmniejsza ono również rozproszenie myśli uczestników.”

C) Pas z świętymi imionami.
Uzupełnieniem rytualnej szaty jest magiczny pas. Zgodnie z wymogami sztuki przekazanymi przez Lemegeton powinien on być wykonany z lwiej skóry. Pas ten ma być szeroki na trzy cale i powinny być na nim wypisane te wszystkie imiona, które widnieją wokół kręgu. Aleister Crowley poczynił na jego temat następującą uwagę: „Jest to zapewne relikt występujących w Afryce kultów animistycznych, których formuły przeniknęły do Goecji wraz z innymi zapośredniczeniami z Bliskiego Wschodu. „Pas z lwiej skóry” musiał spełniać funkcje wzmacniające siłę magiczną „czarownika”, a fakt występowania na nim imion Bożych znajdujących się również wokół kręgu magicznego świadczy również o jego funkcjach ochronnych.” W wyborze zwierzęcia, którego skóra ma zostać przeznaczona na pas autor Lemegetonu mógł też kierować się innymi tradycjami. Lew powszechnie postrzegany jest jako król zwierząt na ziemi, tak jak orzeł jest królem ptaków. Jest też wyrazem przeciwieństw z uwagi na swoją, podwójną symbolikę. Zwierzę to jest najczęściej odnoszone do Słońca i pozostaje w ścisłym związku ze światłem. Lew uchodzi za zwierzę broniące przed demonami (dlatego w Chinach i Japonii często przedstawiany jest jako strażnik świątyni). Gnostycy umieszczali na swych talizmanach boską, wężową postać z lwią głową, otoczoną płomienną aureoloą. Nosi ona imię Chnoubis i symbolizuje zjednoczenie światła i cienia. (patrz karty XVI: Wieża i XI: Żądza w talii Thoth Tarot). Zarówno Chrystus jak i Szatan wiązani są z lwem. Zwierzę to jest piątym znakiem zodiaku, a jego żywiołem jest ogień. Oczywiście nie ma potrzeby by pas adepta był wykonany z prawdziwej lwiej skóry. Można posłużyć się jej imitacją lub po prostu wykonać pas z innego materiału. Może on na przykład przypominać biskupią infułę. W ostateczności nie ma żadnych przeciwwskazań, by przepasać się zwykłym konopnym sznurem na wzór mnichów. Węzeł należy wtedy przesunąć na prawą stronę. W każdym razie pas powinien zostać pokryty świętymi imionami. Zgodnie z wiedzą tajemną imię każdej rzeczy zawiera jej istotę. Szczególne znaczenie i właściwości ochronne posiadają właśnie boskie, tajemne imiona.
 

D) Obuwie.
Zasadniczo w doborze odpowiedniego obuwia panuje znaczna dowolność. Większy Klucz Salomona opisuje również proces tworzenia tej części ubioru maga. Według słów tej księgi buty powinny być koloru białego, wykonane ze skóry i pokryte stosownymi znakami. „Buty te powinny być zrobione w dniach postu i wstrzemięźliwości, mianowicie podczas dziewięciu dni poprzedzających operację.” Najczęściej jednak magowie i czarownice w wyborze obuwia decydują się na sandały, lub wykonują rytuał boso. Sandały symbolizują lekkość, wiarę i wewnętrzne piękno. Uskrzydlone sandały były atrybutem psychopompa Hermesa.



VIII. Magiczna biżuteria.

A) Wisior.
Wybór magicznego wisiora zależy od tradycji z którą mag się utożsamia. Na jego szyi może więc zawisnąć Różokrzyż, Pentagram z czubkiem skierowanym ku górze lub ku dołowi, Pentagram Salomona, Heksagram tradycyjny lub unikursalny. Może też nosić Krzyż łaciński (crux ordinaria), Ankh, lub Ręce Boga. Jakikolwiek symbol by to nie był, powinien zostać stosownie konsekrowany a jego właściciel musi się z nim w pełni utożsamiać i pojmować jego znaczenie.

B) Magiczny pierścień
Pierścienie znane były już w Egipcie i w kulturze hellenistycznej. W Grecji oraz Rzymie pierścień (a zwłaszcza sygnet) był oznaką wolnego obywatela. Ozdoba ta ma rzecz jasna bardzo bogatą symbolikę. Od wieków używany był za symbol władzy, stanowi jednak też symbol liturgiczny. Pierścień na palcu maga jest oznaką mądrości i godności. Ze względu na swój kolisty kształt, nie posiada początku, ani końca. Jest więc symbolem ciągłości, nieskończoności i wieczności. Łączy się go też z kosmosem. Pierścień maga przybiera formę sygnetu. Oznacza tajemnicę, której mag zobowiązuje się dochować. Od wieków jest symbolem potęgi, zaufania, a także znakiem wierności, przywiązania, związku, znakiem przymierza, zaślubin i wspólnoty. Tadeusz Miciński wyraził to pięknie słowami:
„(...) na znak, że Ciebie nigdy nie zapomnę —
pierścień Ci włożę z mrocznych karbonatów,
bo się spotkamy — za progiem tych światów.”
Pierścień jest pieczęcią gwarantowania i autentyfikowania przysięgi. Jest gwarancją jej dopełnienia. Stanowi więc przymierze, lecz jednocześnie wiąże i izoluje. Składając magiczną przysięgę przypieczętowujemy ją całując pierścień. Ta szlachetna ozdoba od zarania dziejów symbolizuje przede wszystkim ciągłość oraz nieskończoność. Do dzisiaj zgubienie pierścienia symbolizuje nieszczęście a znalezienie powodzenie w życiu.
Magiczny pierścień pełni również funkcję ochronną symbolizując zarazem krąg magiczny, talizman i amulet. Wywodzący się z Lemegetonu, Pierścień Salomona należy trzymać przy twarzy, by ochronić się przed śmierdzącymi oparami siarki i płomienistym oddechem złych duchów. Wykonany powinien być ze złota lub srebra. Jego dysk jest koloru jasnożółtego, a pokrywające go litery są czarne. Wypełniają go trzy koncentryczne kręgi z wpisanymi w nie słowami: Tetragrammaton, Anafakseton, Michael. 
Omówmy teraz pokrótce mowę palców na których mag nosi swój pierścień. Jeżeli nosi go na palcu wskazującym dowodzi to jego wyniosłości i odwagi. Jeżeli pierścień zdobi palec środkowy – jego właściciel jest rozważny, roztropny i serdeczny. Z kolei jeśli magiczna ozdoba spoczywa na palcu serdecznym, jego pana cechują czułość i miłość (agape). Chciałbym zaznaczyć, że palec serdeczny był przez wieki nazywany właśnie palcem pierściennym. Na małym palcu noszą rzekomo pierścienie osoby obdarzone władczym usposobieniem.
Ozdobę tę należy wybrać rozważnie, lecz to jakie znaczenie będzie miał pierścień dla jego posiadacza zależy głównie od niego. 


IX. Rylec.

Służy do odciskania, lub kreślenia znaków. Jest podstawowym narzędziem używanym podczas procesu tworzenia talizmanów i magicznych wizerunków. Należy go pokryć stosownymi symbolami i konsekrować w dniu i godzinie marsa lub Wenus. Szczególnie wartościowym narzędziem jest rylec przedstawiony w często cytowanym przez nas Większym Kluczu Salomona. Szczególnie ważną rolę rylec odgrywa w Mszy Feniksa.


Oprócz opisanych przez nas powyżej magicznych parafernaliów na wyposażeniu adepta znajdzie się zapewne więcej pomocnych mu przedmiotów. Wśród nich będą zapewne świece, dziennik magiczny, dziennik snu, narzędzia dywinacji jak tarot, runy, szklana kula czy I-Ching. W jego ocultum mogą się też znaleźć sznur modlitewny, pergamin, jantry, piramida do agnihotry, magiczny sierp (którego odpowiednikiem w religii Wicca jest boline) lub długa fajka. Magiczny ołtarz zdobić mogą natomiast Stela Objawienia, postać Baphometa lub wizerunek duchowego mistrza.

Miłość jest prawem, miłość podług woli.